W mijającym roku szkolnym kontynuowaliśmy działalność klubu turystyki pieszej "Łaziki". To już pięć i pół roku wspólnego wędrowania i zwiedzania bliższych i dalszych okolic Tarnowa.Ten rok był dla nas szczególny, bo uroczyście obchodziliśmy jubileuszową 200-tną wycieczkę.

Staramy się raz w tygodniu wyruszyć w teren, o ile pozwoli na to pogoda a trzeba przyznać, że mamy do niej szczęście. Chodzimy cały rok, niezależnie od pory roku, gdyż każda nasza aktywność sportowa daje nam wiele zadowolenia i satysfakcji. Tworzymy zgraną grupę i z utęsknieniem czekamy na kolejną wyprawę.

W minionym roku akademickim zorganizowaliśmy aż 41 wycieczek i przemaszerowaliśmy 614 km, co daje średnio 15 km na jedną wycieczkę. Każda nasza wyprawa jest inna i niepowtarzalna, mimo iż na niektóre trasy chodzimy kilkukrotnie.  Ale repertuar nam się nie wyczerpał i mamy w zapasie nowe trasy i nowe tereny. Zdarzają się wycieczki krótkie, bo około 12 km i bardzo długie, nawet 26-28 km. Oprócz samego maszerowania podziwiamy zmieniającą się przyrodę i wspaniałe widoki a także zwiedzamy zabytkowe obiekty, które znajdują się na naszej trasie.

Wszystkie wycieczki są dokumentowane, tzn. opisywane i fotografowane. Tworzymy taką naszą " Łazikową kronikę."

Mam nadzieję na kolejne wycieczki i wyzwania i życzę wszystkim uczestnikom- Łazikom przyjemności ze wspólnego wędrowania.

Przewodnik grupy Urszula Marzec

25.06.2019  Bieśnik - Ruda Kameralna - Czchów

Po dwutygodniowej przerwie spowodowanej upałami grupa 10 Łazików zatęskniła za wycieczką. Start w Bieśniku i od razu stromo wznosimy się drogą leśną, dalej boczną płytową i ścieżką, aż  na polany grzbietu. Krótki  odpoczynek pod lasem, podziwiamy wspaniałe widoki, zapach skoszonej trawy i śpiewy ptaków -pełny relaks. Kontynuujemy, teraz już  łagodne, podejście widokowym terenem pól, polan i lasu. Dochodzimy do miejsca martyrologii II wojny światowej. To drewniany szałas - prowizoryczny szpital wojenny: tu w 1944 r. lekarz Mossoczy i ranni partyzanci AK zostali zaskoczeni i wymordowani przez Niemców. Pochowano ich w zbiorowej mogile nieopodal szpitalika. Tutaj robimy przerwę śniadaniową , a koleżanka Ela częstuje wspaniałą drożdżówką z dżemem z żółtych malin, przywiezionym z Norwegii. Spiewamy "sto lat" wszystkim czerwcowym / i nie tylko/  solenizantom. Dalej szlak prowadzi do rozdroża na najwyższym wzniesieniu Mogiły /460 m/ i tutaj idziemy po nowo wybudowanej drodze, by za chwilę zorientować się, że nie ma szlaku. Wracamy więc do skrzyżowania i odnajdujemy właściwą drogę. Idziemy w dół przez las skomplikowanym terenem grzbietów i osuwisk, systemem ścieżek i dróg leśnych, różnorodnym drzewostanem , zadrzewieniami i zarastającymi polanami , do doliny potoku Rudzanka. I tak mijamy Rudę Kameralną i wchodzimy na bezleśny grzbiet w przysiółku Górzany, skąd pięknym wąwozem wśród pól i zadrzewień schodzimy do potoku, by znów stromą ścieżką dojść do przysiółka Głowaczka/365m/. Teraz już tylko strome zejście do doliny Dunajca, mając przed sobą rzekę, szczyt Mahulca  / tam byliśmy ostatnio/ i Czchów. Po zejściu do doliny wśród zabudowań wsi Piaski Drużków dochodzimy do przeprawy promowej przez Dunajec. Z promu "puszczamy piękny wianek", aby tradycji stało się zadość, niech płynie do morza. Przed nami widoczne ruiny baszty w Czchowie, ale może następnym razem uda nam się je zdobyć. Po pokonaniu 17 km zmęczeni  /bo słońce na tej ostatniej otwartej przestrzeni dało nam się we znaki/ ale zadowoleni, bo trasa naprawdę była piękna , dochodzimy do przystanku i od razu mamy autobus i to z klimatyzacją / można odetchnąć/.

Tekst Urszula Marzec

06.06.2019  Lipnica Murowana - Szpilówka - Czchów 

Odkrywamy nowe tereny , Beskid Wyspowy a w nim Wiśnicko - Lipnicki Park Krajobrazowy. Po łączonym ale sprawnym dojeździe startujemy w 11 - osobowym składzie ze słynnej Lipnicy Murowanej. Czworoboczny Rynek zabudowany drewnianymi podcieniowymi domami o konstrukcji zrębowej sprawia  wrażenie jakbyśmy cofnęli się do średniowiecza. Pośrodku Rynku na wysokiej kolumnie stoi posąg bł. Szymona z Lipnicy oraz rośnie lipa nawiązująca do herbu wsi. W tym to miejscu corocznie odbywa się  konkurs palm wielkanocnych więc Łaziki  zrobiły sobie pamiątkowe zdjęcie. Przy uliczce wychodzącej z Rynku stoi wczesnobarokowy kościół pw. św. Szymona z Lipnicy /XVII wiek/ oraz pomnik założyciela /niegdyś/  miasta króla  Władysława łokietka.  Naszym celem jest jednak najciekawszy zabytek wpisany na listę UNESCO , czyli drewniany gotycki kościółek cmentarny św. Leonarda z XV w. który stoi na miejscu dawnej pogańskiej gontyny.  Korzystamy z obecności Pani przewodnik, która otworzyła nam obiekt i opowiedziała o jego historii i zabytkach. Jest to jednonawowy kościół, budowany na zrąb, kryty gontem i otoczony sobotami. We wnętrzu cenne polichromie: gotycka z 1502 r. ,renesansowa i barokowa a w ołtarzu głównym gotycki tryptyk z ok. 1500 r., oraz dawna rzeżba Swiętiwita za ołtarzem.  W posadzce nawy znajduje się płyta nagrobna Ledóchowskich.  Przechodzimy obok dworu Ledóchowskich i wyruszamy na szlak. Początkowo idziemy wzdłuż  pachnących łąk i pól , by szybko wejść w kompleks leśny doliny Piekarskiego Potoku. Wysokie drzewa chronią nas przed słońcem a lekki wiaterek sprawia, że maszeruje się nam bardzo dobrze. Podejścia pod górkę są łagodne i nie męczące. W lesie zauważamy bardzo dużo połamanych gałęzi i przewróconych drzew oraz niespotykanie dużo wielkich mrowisk, są też grzybki. Pierwsze duże wzniesienie 515 m.n.p.m. to Piekarska Góra , na której znajduje się krzyż postawiony w 1864r. na pamiątkę uczestnictwa okolicznej ludności w powstaniu styczniowym. Korzystamy z altanki i zostajemy tutaj na śniadanie. Po krótkim odpoczynku idziemy dalej, szlak jest źle oznakowany i musimy bardzo uważać by się nie zgubić. Następna górka ta Szpilówka / 516 m.n.p.m./ z nowo wybudowaną wieżą widokową o wys. 30 m. Część osób wychodzi do góry na wieżę i przy dobrej widoczności podziwia wspaniałe  widoki na Pogórze Wiśnickie. Obok wieży powstały ławki, wiata oraz starodawna ziemianka, fajne miejsce na odpoczynek. Teraz już tylko z górki, mijamy Bukowiec Tymową i Mahulec ....i znowu kłopoty ze szlakiem.Ponieważ w dole widać wijący się Dunajec więc nie szukamy już szlaku tylko kierujemy się w dół do Czchowa. Trochę nam się wydłużyła trasa i po pokonaniu 26 km wchodzimy na czchowski Rynek. Zaglądamy do kościółka a na ruiny zamku i basztę wybierzemy się przy innej okazji. Znowu mamy szczęście i szybko trafiamy na połączenia do Tarnowa. Zmęczeni ale zadowoleni postanawiamy, że wrócimy jeszcze w te okolice.

Tekst: Urszula Marzec

27.05.2019 Swoszowa-Wisowa-Liwocz-Czermna-Szerzyny

Plan naszej kolejnej wycieczki był bardzo ambitny: trasa długa (chociaż jeszcze nikt nie zdawał sobie do końca sprawy jak bardzo), a na trasie najwyższy szczyt Pogórza Ciężkowickiego i pasma Brzanki – Liwocz (562 m n.p.m.). Jednak nie jego wysokość była wyzwaniem lecz dwa ostre podejścia na szczyt, zwłaszcza drugie – strome i długie. Ale wcześniej była jeszcze długa, kilkunastokilometrowa trasa, początkowo drogą asfaltową ze Swoszowej do Wisowej, a później drogą leśną, najpierw na Mały Liwocz (483 m n.p.m.), a dalej na ten „właściwy”. Podczas odpoczynku na Wisowej w leśnej wiacie, przypomniał nam się nasz pobyt tu przed kilkoma laty, jeszcze w większym składzie, kiedy to świętowaliśmy tu imieniny Zbysia. Na całej naszej trasie tym razem zachwycały nas przepiękne ukwiecone, pachnące łąki. Po drodze trafiło się nam też parę grzybów, w tym jeden borowik sporych rozmiarów, o średnicy około 20 cm – jednak to jeszcze nie wysyp i nie sezon grzybowy. Z Liwoczy do Czermnej doszliśmy już mocno zmęczeni po pokonaniu 27 kilometrów trasy, a czekał nas jeszcze 6-cio kilometrowy marsz do Szerzyn, gdzie mogliśmy dopiero „złapać” połączenie do Tarnowa. Nikt już nie miał siły i chęci na dalszą wędrówkę – szczęście nam jednak sprzyjało, bo trafił nam się bus kursujący na trasie do Jasła, który skończył właśnie kurs i wracał do bazy w Szerzynach, a uprzejmy kierowca zgodził się nas zabrać. Po blisko godzinnym oczekiwaniu na bus do Tarnowa szczęśliwie dotarliśmy do celu. A 9-osobowej grupie należą się gratulacje za wytrwałość.

Tekst Małgorzata Wielgus

17.05.2019 Bruśnik-Bukowiec-Przydonica-Bartkowa

Mimo całonocnego deszczu, a rano wciąż jeszcze zachmurzonego (a może tylko zamglonego) nieba, postanawiamy wyruszyć jednak na zaplanowaną wędrówkę. Zanim dojechaliśmy w 9-osobowym składzie do Bruśnika chmury i mgły się rozeszły i powoli zaczęło się pojawiać niebieskie niebo i przebłyski słońca, aż w końcu zrobiło się całkiem ładnie. Na trasie zachwyciły nas jaskrawo żółte od kwitnącego rzepaku pola. Znów mijaliśmy znany nam dobrze stary dąb, pod którym, według legendy, odpoczywał król Jan III Sobieski wracając spod Wiednia. Według posiadanych informacji mieliśmy mieć na trasie dwa miejsca widokowe, gdzie zamierzaliśmy zrobić postój. Ponieważ miejsc tych nie było widać, ostatecznie zatrzymaliśmy się na skraju lasku, na pociętych kłodach drzewa. Gdy ruszyliśmy dalej na niebieskim niebie pojawiła się niespodziewanie ciemna chmura nie wróżąca dobrze. I rzeczywiście, chmura w końcu nas dopadła i zmusiła do założenia peleryn. Na szczęście trwało to niezbyt długo i wkrótce ponownie pojawiło się słońce, które zostało z nami już do końca wycieczki. I znów zmyliliśmy trasę, dokładając sobie drogi, ale tym razem nie zawiniła nasza nieuwaga, lecz złe oznakowanie trasy, wyraźnie wskazujące skręt w lewo. Robiąc okrążenie przez niewielki lasek wyszliśmy na właściwą drogę. Po jakimś czasie ukazały się w dole zabudowania w Przydonicy wraz z nowym kościołem. Znajduje się tu również stary kościół z XVI w., niestety czas nie pozwolił na jego odszukanie i zwiedzenie. Później zaczęła się mozolna wspinaczka pod górę przy dość mocno już grzejącym słoneczku. Na górze (w przysiółku Zbęk) nie mogliśmy ominąć znajdującego się tu pomnika przyrody – starego dębu, kolejnego, pod którym miał rzekomo odpoczywać Jan III Sobieski. Próby objęcia go nie powiodły się bo było nas za mało (część grupy została przy szlaku). Pod dębem (i rozłożystym kasztanowcem) znajduje się XIX-wieczna kapliczka. Dalej było już z górki, chociaż jeszcze ponad godzinę marszu. Wreszcie ukazała się w oddali tafla Jeziora Rożnowskiego. Po dojściu do szosy głównej na granicy Gródka i Bartkowej zdecydowaliśmy się na dojście do przystanku w Bartkowej. Stąd bus dowiózł nas do Zakliczyna, a kolejnym busem wróciliśmy do Tarnowa. Może trasa nie należała do najdłuższych (20 kilometrów) jednak dała nam solidnie „w kość”.

Tekst Małgorzata Wielgus

10.05.2019 Gwoździec-Jaworsko-Łysa Góra-Dębno

Po dłuższej przerwie, spowodowanej majowymi świętami i niesprzyjającą pogodą, wreszcie ładny dzień i możemy ruszyć na trasę. Mimo, że od ostatniej naszej wędrówki minęło zaledwie 17 dni, jesteśmy stęsknieni za wspólnym wędrowaniem i naszym towarzystwem. Ruszamy więc dziarsko w 12-sto osobowej grupie, a naszym celem jest „szlak kwitnących jabłoni”. Pogoda rzeczywiście wymarzona. Startujemy w miejscowości Gwoździec i wśród soczystej zieleni młodych listków oraz radosnego śpiewu ptaków, po części polnymi drogami, a po części lasem dochodzimy do Wolnicy, gdzie pod wiatą myśliwską koła łowieckiego „Dunajec” (jak każe nasza już tradycja) robimy postój. Niemal od początku trasy towarzyszy nam sympatyczny piesek, który wyraźnie poczuł ducha turysty. Po odpoczynku ruszamy dalej, by przez Jaworsko i Łysą Górę dojść do naszego głównego celu – sadów jabłoniowych. Nie obeszło się bez drobnego pomylenia dróg (co ostatnio stało się już naszą kolejną „tradycją”) i nieco nadrobiliśmy drogi zawracając na tę właściwą. Niestety, jesteśmy trochę spóźnieni i nie możemy w pełni cieszyć się widokiem kwitnących drzew, chociaż niektóre, zapewne późniejsze odmiany, jeszcze są w rozkwicie. Kolejny odpoczynek robimy w sąsiedztwie sadów, na pustych skrzyniach czekających na zbiory owoców (długo jeszcze będą czekać). Piesek cały czas nam towarzyszy, co budzi nasze obawy, że może nie trafić do domu, ale nie znamy sposobu, żeby go zawrócić, bo chociaż chwilami tracimy go z oczu, po jakimś czasie jest z powrotem. Stwierdzamy u niego instynkty łowieckie – to pogoni sarnę, to znów bażanta. Basia próbuje nawet „zaczepiać” (zainteresować) spotykane osoby, ale nie ma chętnego do zaopiekowania się pieskiem. Po przejściu 22 kilometrów dochodzimy do przystanku w Dębnie i wsiadamy do nadjeżdżającego busa. Piesek zostaje na przystanku… Mamy nadzieję, że trafi z powrotem do swojego właściciela lub w jakieś dobre ręce. No i jeszcze Marysia znalazła pierwszego w tym roku grzyba – kozaka (ta to ma szczęście do grzybów).

Tekst Małgorzata Wielgus

23.04.2019 Tarnów - Zawada - Skrzyszów

Kolejna wiosenna wycieczka Łazików zaczęła się zbiórką pod tarnowskim Sądem ,skąd wyruszyliśmy na Marcinkę . Niestety  końca remontu wiaduktu nie widać /jak i żadnych pracowników/ , więc robimy małe kółko , dochodzimy do alei Tarnowskich i wychodzimy na górę św. Marcina .W Zawadzie skręcamy na szlak zielony i wchodzimy w kompleks leśny . Niewielki deszcz próbował nas przestraszyć , ale silny wiatr szybko przegonił  chmury i zaświeciło nam słoneczko . Podziwiamy pięknie rozwijające się krzewy i drzewa , cała przyroda budzi się do życia . Na trasie na niektórych drzewach , na "słusznej wysokości", jeden z mieszkańców Zawady zawiesił przepiękne kapliczki z figurkami świętych : Benedykta , Józefa , Franciszka , Anny , Teresy i wielu innych . Nie wszystkie widzieliśmy , ponieważ nie  były na naszej trasie . W połowie drogi do naszej szóstki dołączył Kaziu , który wyszedł nam naprzeciw  od strony Skrzyszowa. Dalej pokierowała nas Jadzia na piękne miejsce na odpoczynek i śniadanie . Duży stół zespolony z ławkami / ktoś musiał przywieżć ten zestaw ciągnikiem/ był idealny dla naszej gromadki . Po krótkim relaksie ruszamy dalej w stronę wąwozu straceń  "Kruk ". Tu w 1941 roku gestapo dokonywało masowych egzekucji ludności polskiej , ciała około 400 ofiar pochowano w zbiorowych mogiłach , upamiętnionych okazałym pomnikiem .  Na skraju lasu jeszcze krótki odpoczynek na ławeczkach , pożegnanie z Kaziem i po przejściu 14 km drogą dochodzimy do Skrzyszowa .Czekamy tylko około 10 minut na autobus i zadowoleni wracamy do Tarnowa. Do zobaczenia na kolejnej wycieczce .     Tekst Urszula Marzec .

05.04.2019 Bobowa-Bruśnik-Kąśna Dolna

W ostatnim roku często naszym środkiem lokomocji był pociąg, który to bardzo polubiliśmy. Tym razem również skorzystaliśmy z tego rodzaju transportu. W 15-osobowej grupie dojechaliśmy do Bobowej, skąd ruszyliśmy na zaplanowaną trasę. Wiosna rozbujała się już na dobre, wokół zielono i kwitnąco: w ogrodach kwitną magnolie, forsycje i wiosenne kwiatki, a na polach i w lasach czeremchy, pierwiosnki, zawilce, kaczeńce, ziarnopłon. Przez większą część trasy towarzyszył nam radosny śpiew ptaków. W Bruśniku zajrzeliśmy do kościółka, niestety tylko z przedsionka, przez okratowane drzwi, po czym skierowaliśmy się na wzniesienie z wieżą widokową. Tutaj stwierdziliśmy duże zmiany – postawiona została wiata z miejscem na ognisko/grill, a wokół ustawiono drewniane stoły i ławy. Jednak już ktoś zdążył po części zdewastować to miejsce, bo stoły wraz z mocującymi je kotwami były wyrwane z podłoża, o czym Basia nie omieszkała powiadomić telefonicznie pracowników gminnych. Ponieważ dość mocno wiało, na wieżę wejść zdecydowała się tylko Basia, więcej chętnych tym razem nie było, zwłaszcza że widok na linię horyzontu nie był zbyt ostro zarysowany. Po odpoczynku i posileniu się ruszyliśmy w kierunku Diablego Boiska, ale chyba sam diabeł coś tu zamieszał, (może „przykrył ogonem”), bo zmyliliśmy drogę i do diabelskiej skały nie dotarliśmy. Ale samo przejście przez las było i tak przyjemnością - robiąc okrążenie wyszliśmy na wcześniejszą drogę wśród pól, która doprowadziła nas do kolejnego terenu zalesionego. Po pewnym czasie ujrzeliśmy wśród drzew zabudowania Dworku Paderewskiego w Kąśnej Dolnej. Tutaj, na ławeczkach wokół pomnika mistrza, podjęliśmy debatę co do dalszej trasy i demokratyczną większością głosów zdecydowaliśmy, że do Ciężkowic już nie pójdziemy (zwłaszcza, że musielibyśmy iść ruchliwą szosą). I tak długość naszej trasy wyniosła 16 kilometrów. Jeszcze tylko zawitaliśmy nad parkowy staw, po czym udaliśmy się na przystanek autobusowy.

Tekst Małgorzata Wielgus

25.03.2019  Radłów-Łęka Siedlecka-Glów-Żabno

W 14-osobowej grupie dojeżdżamy do Radłowa, skąd ruszamy na kolejną trasę. Przechodząc obok tutejszego kościoła sprawdzamy, czy można zaglądnąć do wnętrza – niestety, jak to zwykle bywa, wszystkie wejścia są zamknięte. Idziemy więc dalej, drogą pomiędzy zabudowaniami i obserwujemy zmiany, jakie nastąpiły w przyrodzie w przeciągu ostatnich dni. W ogródkach wyraźnie już widać wiosnę – kwitną krokusy, narcyzy, ciemierniki, fiołki, krzewy forsycji. Na magnoliach pękają nabrzmiałe pączki, ukazując płatki  kwiatowe. Mijamy stawy po wyrobiskach żwirowych, z zarośli dochodzi donośny głos kaczek. W Łęce Siedleckiej kierujemy się w stronę Dunajca i dochodzimy do wału p.poż., którym prowadzi ścieżka rowerowa Velo. Pierwotnym planem było dojście do Ostrowa, ale spotkany cyklista informuje nas o nowo urządzonym punkcie wypoczynkowo-serwisowym dla rowerzystów w Glowie, zmieniamy więc plany i kierujemy się w stronę przeciwną do zamierzonej. Po przejściu 3 km trafiamy na porządną wiatę z przeszklonymi ściankami chroniącymi przed wiatrem, (który dość mocno wieje) oraz solidnym stołem i ławami. Tutaj robimy dłuższy postój. Ruszamy w końcu dalej, bo mamy ważne zadanie do wykonania: musimy rozprawić się z zimą, którą symbolizuje towarzysząca nam cały czas Marzanna. Zima jakby odczytywała nasze zamiary, bo nagle znienacka zaatakowała zimnym porywistym wiatrem i deszczem, zmieniającym się w coś na kształt grudek śniegu i gradu. Mamy tego dość, jesteśmy zdesperowani i przekraczając Dunajec (i tu nastąpiła pewna niesubordynacja) zrzucamy Marzannę z mostu do rzeki; z nurtem popłynęła „w świat”. Chyba zadziałało, bo w niedługim czasie przestało padać i nawet wypogodziło się. Tak dochodzimy do centrum Żabna, gdzie na przystanku stoi już bus, więc bez zwłoki wsiadamy, by wrócić do Tarnowa. Na naszej trasie mijaliśmy 3 cmentarze z okresu I wojny światowej (w Radłowie, Glowie i Żabnie), świadczące o przebiegającym tu froncie i toczących się walkach. A długość trasy wyniosła 14 kilometrów.

Tekst Małgorzata Wielgus

15.03.2019 Ołpiny-Żurowa-Ryglice

Od rana dzień nie zachęcał do wędrówki, zachmurzone niebo i siąpiący deszczyk nie wróżyły najlepiej. Mimo to 14 osób wyruszyło busem z Tarnowa na naszą kolejną wędrówkę. Wysiedliśmy w pobliżu kościoła w Ołpinach, więc na początek skierowaliśmy swoje kroki w tym kierunku. Kościół, o dziwo, był otwarty, bo trafiliśmy na moment sprzątania, więc mieliśmy okazję oglądnąć jego wnętrze. Jest to kościół neoromański, zbudowany w latach 20-tych ub. wieku na miejscu poprzedniego, który uległ zniszczeniu podczas działań wojennych w 1915 r. Ściany zdobią polichromie figuralne i ornamentalne z 1948 r. Ołtarz główny i niektóre elementy wyposażenia(ambona, chrzcielnica) to neobarok. Po opuszczeniu kościoła okazało się, że deszcz nadal pada, co zmusiło nas do nałożenia peleryn, dzięki którym świat zrobił się nieco kolorowy. Raźno, z optymizmem na poprawę pogody, ruszyliśmy przed siebie i przeoczyliśmy skręt w lewo, co skutkowało dodatkowymi kilometrami. Zamiast w Żurowej znaleźliśmy się na granicy Szerzyn i Swoszowej. Tutaj, na przystanku autobusowym rozważaliśmy różne warianty dalszej trasy. Ponieważ w ciągu najbliższych godzin nie było żadnego autobusu do Tarnowa, postanowiliśmy poszukać jednak drogi do Żurowej. Ale wcześniej musieliśmy przeczekać atak dość silnego deszczu. W międzyczasie opuścił nas Jasiu, którego do wcześniejszego powrotu zmusił telefon z UTW (konieczność podpisania ważnego dokumentu). Towarzystwa dotrzymała mu Basia. W zmniejszonym składzie osobowym ruszyliśmy dalej. Deszcz akurat przestał padać, zaczęło się przejaśniać i nawet chwilami pokazywało się słońce, chociaż ciemne chmury wciąż wisiały na horyzoncie. W dobrych humorach dotarliśmy w efekcie do naszego punktu docelowego - Żurowej. Tutaj wreszcie mogliśmy odpocząć nieco dłużej na ławeczkach pod zadaszeniem. Na trasie do Ryglic mijaliśmy zakład produkujący różne przedmioty z drewna, więc wstąpiliśmy żeby pooglądać i zakupić jakieś drobiazgi. Na większe zakupy nie pozwalała pojemność plecaków i perspektywa ich dźwigania. Dalszy odcinek prowadził drogą leśną, miejscami błotnistą, ale w sumie ładną. Do Ryglic dotarliśmy przed godziną 14-tą i tu okazało się, że na autobus musimy czekać ponad godzinę. Nie pozostało nic innego jak wstąpić do pobliskiego lokalu gastronomicznego i poczekać przy plackach ziemniaczanych, herbatce, tudzież piwie. A dystans pokonany w tym dniu wyniósł 18 kilometrów.

Tekst Małgorzata Wielgus

07.03.2019  Tuchów-Meszna Opacka-Łowczów-Piotrkowice

To już nasza dziesiąta wędrówka w tym roku. Do Tuchowa docieramy busem, po czym kierujemy się na szlak prowadzący do Łowczowa i dalej. Pierwszy odcinek prowadzi pod górę, ale pokonanie go jest nagrodzone wspaniałą rozległą panoramą na okolicę, z Tuchowem na pierwszym planie. Idąc dalej, napotykamy przy drodze, na skraju lasu, cmentarz wojenny nr 158 (w przysiółku Tuchowa o nazwie Garbek) z okresu I wojny światowej,  jak zwykle bardzo ładnie zaprojektowany (przez Heinricha Scholza) i jak to jest na terenie całego powiatu tarnowskiego, starannie utrzymany. Pochowanych jest tutaj 27 żołnierzy armii austro-węgierskiej i 10 armii radzieckiej, w tym Polacy z 1. i 5. pułku piechoty Legionów Polskich. Obok ustawiono drewniany stół i ławeczki, więc korzystamy z tego i robimy krótki postój, po czym ruszamy dalej. Droga szeroka, przyjemna, o małym natężeniu ruchu kołowego, wije się pośrodku lasu pod górę, a potem znowu w dół (taki to już los turysty – wchodzi pod górę, żeby po chwili zejść w dół i znów pod górkę, tak w kółko na zmianę). Kolejną wsią na trasie do Łowczowa jest Meszna Opacka, w której mijamy pomnik - kamień, upamiętniający zamordowanych przez Niemców w marcu 1944 r. 5-ciu mieszkańców tej wsi. Dalej szlak prowadzi grzbietem wzniesienia, wśród pól, pustych jeszcze o tej porze roku, z ładnymi widokami na okolicę. Kolejny postój wyznaczamy w miejscu, w którym byliśmy już na koniec ubiegłego roku. Stąd już niedaleko do cmentarza legionistów w Łowczówku, ale tym razem nie mamy w planie odwiedzenia go. Po odpoczynku i posileniu się ruszamy w dół, w kierunku przystanku kolejowego w Łowczowie. Przekraczając tory kolejowe (jak zawsze nieprzepisowo) oraz most na rzece Białej, gdzie tradycyjnie już robimy zdjęcie grupowe (mamy na swoich trasach takie „obowiązkowe punkty”), pniemy się znów pod górkę, drogą prowadzącą w większości przez las. Uderza nas tu i złości niezliczona ilość śmieci - butelek, puszek i plastików porzuconych wzdłuż drogi. Docieramy do Piotrkowic, skąd busem wracamy do Tarnowa. I uwaga: zauważyliśmy już pierwsze wiosenne kwiatki – podbiał, miodunkę, stokrotki. W 16-to kilometrowej trasie uczestniczyło 13-tu Łazików. Niektórzy znaleźli jeszcze siły i czas, by wziąć udział w Muzealnym Salonie III Wieku.

Tekst M.Wielgus

01.03.2019 Szynwałd-Trzemesna-Łękawka-Piotrkowice

Marzec rozpoczynamy wędrówką, której punktem wyjściowym jest Szynwałd. Jest nas tym razem 12 osób. Idziemy pod górkę, trochę drogami polnymi a trochę na przełaj przez pola, aby dojść do niebieskiego szlaku, który zaprowadzi nas do miejsca biwakowego obok gajówki w lesie trzemeskim. Przyroda jeszcze uśpiona, więc wokół raczej szaro, ale widać już pierwsze oznaki nadchodzącej wiosny – nabrzmiewające pączki na drzewach i krzewach, kwitnące bazie, co napawa nas optymizmem i nową energią. Zbliżając się do naszego pierwszego celu, naszym zdziwionym oczom ukazuje się nakryty obrusem stół, a na nim kolorowo udekorowane jajka od kurek własnego chowu oraz wspaniałe domowe wypieki. To nasza „dobra dusza”  Krysia (żona Kazia) sprawiła nam taką miłą niespodziankę. Ponieważ wkrótce Kaziu ma urodziny, składamy mu życzenia (życząc przede wszystkim oczywiście zdrowia)  i odśpiewujemy mu tradycyjne „Sto lat”. Po miłej pogawędce i skonsumowaniu smakołyków, żegnamy się z Krysią i ruszamy dalej. Obok przydrożnej kapliczki w lesie nasze oczy ucieszyły kwitnące białe przebiśniegi - to już niezbity dowód nadchodzącej wiosny. Przez Łękawkę dochodzimy do Piotrkowic, gdzie wkrótce „łapiemy” busa do Tarnowa. Długość trasy wyniosła 14 kilometrów.

Tekst M.Wielgus

25.02.2019  Wola Rzędzińska-Lasek Lipie-Krzyż

Na starcie naszej wycieczki w Woli Rzędzińskiej stawiły się wszystkie aktualnie aktywne Łaziki, nawet Kaziu, który po długiej rehabilitacji stopniowo powraca do formy –  w sumie 15 osób. Nieobecna była jedynie Ala, która z wiadomych nam przyczyn jest chwilowo „urlopowana”. Trasa nasza prowadziła przez Lasek Lipie, ulubione miejsce rekreacyjne wielu tarnowian i rzeczywiście na trasie spotkaliśmy kilka osób spacerujących z kijkami lub bez, biegających, a także cyklistów, zwłaszcza, że pogoda była wymarzona, a w powietrzu czuć było już pierwsze powiewy wiosny. Na skraju lasu dołączyła do nas Ela i wspólnie uwieczniliśmy się na zdjęciu, na tle znajdującej się tu kapliczki. Trasa była łatwa, przyjemna  i stosunkowo krótka – licząca zaledwie 6 kilometrów. Na przeciwnym skraju lasu zrobiliśmy sobie krótki postój na łyk herbaty, a niektórzy próbowali wzmocnić formę na urządzonej tu plenerowej siłowni. Jeszcze krótki odcinek trasy przez sympatyczny zagajnik, a potem kolejny wzdłuż ruchliwej ulicy, który nie należał do najprzyjemniejszych. Ale wkrótce skręciliśmy w spokojniejszą okolicę, by wśród domków jednorodzinnych dojść do naszego celu. Tutaj czekała na nas gościnna altanka, w której zajęliśmy miejsca wokół okrągłego stołu. Potem były śledziki, bigos, barszczyk z pasztecikami, pączki, faworki, placek makowy, grzaniec, a także gry i zabawy plenerowe. To był pod każdym względem bardzo udany dzień. Dziękujemy przemiłym gospodarzom – Eli i Włodziowi za serdeczne przyjęcie nas na „swoich włościach”.

Tekst M.Wielgus

15.02.2019 Bruśnik-Bukowiec-Jamna-Jastrzębia

W 10-cio osobowym składzie wyruszamy busem z Tarnowa by dotrzeć do Bruśnika, skąd zaplanowaliśmy kolejną wycieczkę. Jest z nami po raz pierwszy „nowa” Marysia. Z Bruśnika idziemy wygodną szeroką drogą, w większości pod górę, a zalegające po bokach drogi zwały śniegu przypominają o niedawnej jeszcze śnieżnej zimie. Dodatnia temperatura, powodująca ich topnienie, wyrzeźbiła w nich dziwaczne kształty. W drodze do Bukowca zahaczamy o część Falkowej, gdzie przy drodze rośnie wiekowe drzewo. Lipa liczy przeszło 500 lat, a obwód jej pnia wynosi prawie 6 metrów. Według podań ludowych, odpoczywał pod nią, wraz ze swoim rycerstwem, król Jan III Sobieski, gdy wracał spod Wiednia. Niestety „staruszka” jest już mocno nadwerężona zębem czasu. Idąc dalej ukazuje się nam na kolejnym wzgórzu sylwetka kościółka w Bukowcu. Jest to drewniana cerkiew grekokatolicka, przeniesiona tutaj z Kamiannej k/Krynicy. Cerkiew, niegdyś p.w. Św. Parascewy, została zaadaptowana na kościół katolicki i obecnie nosi imię Niepokalanego Serca NMP. Na ławeczkach w pobliżu kościółka i plebani robimy krótki postój i ruszamy dalej. Niedaleko znajduje się rezerwat skalny nazwany „Diable Skały”, składający się z 9 skał z piaskowca, mających swoje własne nazwy – my „zaliczamy” cztery z nich (Skała Diabeł, Bloki Skalne, Dwie Skały, Urwisko), po czym kierujemy się do Jamnej. Teraz idziemy lasem, w większości pod górę, drogą przeważnie błotnistą. W Bacówce na Jamnej robimy kolejny odpoczynek, wzmacniając się kawą i barszczykiem. W drodze powrotnej mijamy Ośrodek Duszpasterski OO Dominikanów i kierujemy się do Jastrzębi. Wybieramy drogę, która powinna być najwygodniejsza i najszybsza, jednak okazuje się wkrótce, że taką nie jest. Szeroka droga dojazdowa, nie osłonięta drzewami, przy dodatnich temperaturach odtajała (a nawet prawdopodobnie stała się torem dla spływających z góry topniejących śniegów), została następnie zmrożona i jest mocno oblodzona. Musimy więc poruszać się ostrożnie poboczem. Na szczęście wszyscy bezpiecznie zeszliśmy w dół. Zatrzymujemy się jeszcze na łyk herbaty przy domku należącym do nadleśnictwa, ale chociaż na drzwiach zawieszony jest klucz, nie próbujemy wejść do środka. Jeszcze tylko około trzech kilometrów marszu i jesteśmy na przystanku w Jastrzębi. Pokonana dzisiaj trasa wyniosła 22 kilometry.

Tekst M.Wielgus

07.02.2019 Biadoliny-Wokowice-Łęki-Przyborów-Szczepanów

Utrzymujemy kierunek obrany tydzień temu, ale wysiadamy z pociągu dużo wcześniej, bo już w Biadolinach. Kierujemy się na drogę, która ma być wygodniejsza i krótsza od tej właściwej, ale wkrótce okazuje się że prowadzi do ……… nikąd. Ale dla nas to nie problem i wkrótce znajdujemy wyjście z sytuacji, bo nie lubimy zawracać i cofać się. Idziemy więc wzdłuż torów kolejowych i po pewnym czasie dochodzimy do właściwej drogi. Tutaj kierujemy się na Wokowice, wieś należącą niegdyś do biskupów krakowskich. Atrakcją wsi jest XIX-wieczny dwór, więc robimy sobie na jego tle zdjęcie. W pobliżu znajduje się kamienny krzyż z 1847 roku z ciekawymi inskrypcjami. Kolejną wsią, do której docieramy są Łęki. Znajduje się tu dużo starych drewnianych domów, ale nas zachwyciły liczne przydrożne zabytkowe kapliczki, szczególnie te kamienne, w większości z XIX wieku. Najstarszą datą jaką udało się nam odczytać to 1813 r., chociaż podobno są jeszcze starsze. Łęki leżą w gminy Borzęcin, na terenie której znajduje się aż 51 kamiennych krzyży i figur oraz sześć kapliczek budynkowych (z czego 4 napotkaliśmy właśnie w Łękach). Do najcenniejszych należy kapliczka św. Floriana, postawiona przez mieszkańców wsi w 1760 r. w kształcie przypominającym dzwonnicę, wewnątrz której znajduje się licząca 250 lat drewniana figura św. Floriana wykonana przez anonimowego snycerza. Mijając Łęki wchodzimy do wsi Przyborów. Tutaj znajdują się dwa ciekawe zabytkowe obiekty: dwór Łasińskich z drugiej połowy XIX wieku, (w którym obecnie ma siedzibę Gospodarstwo Rybackie) oraz tzw. Bezardówka, dawny dom Jana Bezarda, austriackiego pułkownika, wynalazcy wojskowej busoli. W parku okalającym dwór , wśród okazałych starych drzew, robimy sobie „posiadówkę”. Zbieramy siły, aby dotrzeć do Szczepanowa. Tutaj urodził się około 1040 r. Stanisław, biskup i męczennik, kanonizowany przez papieża Innocentego II w 1253 r. Tutejszy kościół neogotycki, murowany, z początku wieku XX został połączony z istniejącym tu wcześniej kościółkiem pw. św. Marii Magdaleny z 1441 r. Ołtarz ozdabia tryptyk, którego centralnym punktem jest XV-wieczny obraz przedstawiający św. Stanisława. W starym kościółku, stanowiącym obecnie nawę boczną, również znajduje się tryptykowy ołtarz z XV/XVI wieku. Po zwiedzeniu kościoła i jego okazałego otoczenia (to przecież miejsce pielgrzymek) udajemy się na główny plac Szczurowej. Według planu powinniśmy dojść jeszcze do Brzeska, ale sąsiedztwo przystanku autobusowego kusi, zwłaszcza że niedługo będzie bus, więc po krótkiej debacie i demokratycznym głosowaniu wsiadamy do busa, by dojechać do Brzeska, a stamtąd do Tarnowa. W nogach mamy i tak 17 kilometrów, a uczestników wycieczki było tym razem 13-tu, w tym jeden nowy kolega - Ryszard, (mamy nadzieję, że nie zniechęci się do kolejnej).

Tekst M.Wielgus

31.01.2019  Kłaj - Puszcza Niepołomicka - Szarów 

Przez Puszczę Niepołomicką prowadzi wiele szlaków . Tym razem , dla odmiany , grupa 8 Łazików rozpoczęła wędrówkę w Kłaju , gdzie zatrzymaliśmy się przy nowym pomniku z 2018 r. przy 3 Regionalnej Bazie Logistycznej w Krakowie , dla uczczenia 100-lecia niepodległości Polski . Wędrując wzdłuż terenów wojskowych podziwialiśmy piękno puszczy , stare drzewa , wykroty , poszycie leśne " przeorane "przez dziki , cieki wodne ,  gdzieniegdzie zamarznięte  a śnieg leżał już tylko na ścieżkach . Wokół słychać było śpiew ptaków  . Na " Drodze Królewskiej " minęliśmy kapliczkę św. Huberta i zatrzymaliśmy się przy " Dębie Augusta II " posadzonym w 1875 r. Poprzedni dąb , powalony przez burzę  był tak duży , że mogło go objąć 12 mężczyzn i my , próbując sobie go wyobrazić ,  utworzyliśmy krąg trzymając się za ręce -musiał być naprawdę ogromny . Przy Nadleśnictwie Niepołomice znajduje się pięknie zagospodarowane miejsce na ognisko i odpoczynek , z którego skorzystaliśmy . Po przejściu 18 km  dotarliśmy na skraj puszczy , czyli do Szarowa . Tylko 2 km dzieliły nas od  Zamku w Niepołomicach  , ale może następnym razem uda nam się tam dotrzeć . 

Tekst Urszula Marzec

24.01.2019  Zalasowa -Trzemesna - Poręba Radlna 

Za nami kolejna zimowa wędrówka , tym razem wybraliśmy się trochę dalej od Tarnowa , czyli wystartowaliśmy z Zalasowej . Od razu powitał nas zimowy krajobraz , dużo więcej śniegu niż w Tarnowie i ostry , chłodny wiatr . Podziwiając piękną zimę po przejściu części trasy boczną ale ruchliwą drogą weszliśmy w kompleks leśny , gdzie już nie był odczuwalny zimny wiatr . Na granicy Zalasowej , Trzemesnej i Karwodrzy odwiedziliśmy cmentarz choleryczny , jeden z większych w Małopolsce . Niedawno zadbano o to miejsce , postawiono krzyż i umieszczono tablicę z napisem  : " Tutaj znajduje się miejsce wiecznego spoczynku około 500 mieszkańców Zalasowej i okolic , ofiar epidemii tyfusu i cholery zmarłych w latach 1847- 1853 . Niech spoczywają w pokoju . Pamiętajcie o nas ". Jak wspominają miejscowe kroniki   pochówki odbywały się cicho i bez żadnych ceremonii  . Ciała zmarłych przywożono wozem konnym i wrzucano do wspólnego grobu - dołu wysypanego wapnem . Ponieważ na tym cmentarzu chowano także innowierców czy samobójców , stąd nazywano ten cmentarz "wisieluchem " . Takie to były czasy .... Po krótkim odpoczynku w Trzemesnej na  zagospodarowanym miejscu biwakowym obok leśniczówki , udaliśmy się w dalszą drogę . Przez Łękawicę  dotarliśmy do Poręby Radlnej  .  I tak grupa 8 Łazików pokonała 14 km . Zadowoleni z wycieczki i z myślami o następnej , wróciliśmy do Tarnowa .

Tekst Urszula Marzec.

18.01.2019 - Czarna -Jodłówka Wałki

Kolejną zimową wędrówkę grupa 10 Łazików rozpoczęła w Czarnej , gdzie przy zabytkowej studni naprzeciw Urzędu Gminy zrobiliśmy grupowe zdjęcie i dalej ruszyliśmy już szlakiem w kierunku lasu . Droga jednak okazała się bardzo śliska i musieliśmy iść bardzo ostrożnie. Trasę tą pokonywaliśmy już wielokrotnie i za każdym razem odkrywamy coś nowego . Część trasy prowadzi wzdłuż torów kolejowych / pędzący pociąg głośno nas pozdrowił / i tu zaskoczenie - w niewielkim cieku wodnym zadomowiły się bobry  . Widoczne żeremia i pościnane małe i duże drzewa wyglądały niesamowicie . Przyglądając się uważnie efektom pracy bobrów, ich niestety nie było widać  , bo pracują nocą , zobaczyliśmy pomyłkę budowniczych żeremia . Jedno z drzew nie przewróciło się tak jak powinno , zaczepiło się o inne drzewo i cała praca poszła na marne - bywa i tak .  Po dojściu do Jodłówki zauważyliśmy nadjeżdżający autobus i szybkim krokiem , pokonując 10 km , udało nam się do niego wsiąść  . Do zobaczenia na następnej wyprawie  . 

Tekst Urszula Marzec

10.01.2019 – Wierzchosławice-Dwudniaki

Za cel kolejnej zimowej wycieczki obraliśmy Wierzchosławice. Bus dowiózł nas pod dom Wincentego Witosa, w którym obecnie znajduje się Muzeum jemu poświęcone. Ale my nie zatrzymywaliśmy się tutaj lecz ruszyliśmy w stronę Dwudniaków. Po drodze mijaliśmy stary dom Witosów, w którym przyszedł na świat przyszły premier Polski i tu zboczyliśmy nieco z drogi, żeby zobaczyć z bliska. Po chwili ruszyliśmy dalej bo naszym celem była wiata na skraju lasu, skąd rozpoczyna się ścieżka edukacyjno-przyrodnicza. Na miejscu okazało się, że nie jesteśmy sami; w sąsiedztwie wiaty stał biały jegomość z marchewkowym nosem i rękami-gałązkami. Ale nam nie przeszkadzało jego towarzystwo i rozgościliśmy się przy stole pod zadaszeniem. Dzięki suchym drewienkom, których całą torbę „przytargała” Ela, udało się nam rozpalić na śniegu ognisko oraz upiec kiełbaski i kaszanki z kapustą w folii, które również przygotowała Ela. Ona też zorganizowała cały program rozrywkowy, na który składały się różne konkursy i zabawy, po części na śniegu, a my cieszyliśmy się i bawiliśmy jak dzieci. Pan Bałwan przyglądał się nam trochę zdziwiony a trochę rozbawiony i chętnie pozował do zdjęć. A Ela była w tym dniu niezastąpiona - dziękujemy ci Elu za świetną atmosferę i zabawę. Przebyta trasa nie była długa bo liczyła zaledwie 8 kilometrów, ale jak na warunki śnieżnej zimy wystarczy. Było nas 12 osób.

Tekst M.Wielgus

 04.01.2019 – Wola Rzędzińska-Pogórska Wola

Pierwsza w tym roku trasa prowadziła z Woli Rzędzińskiej do Pogórskiej Woli. Była to wędrówka w prawdziwie zimowej scenerii, drogami i leśnymi ścieżkami pokrytymi świeżym puchem śnieżnym. Postój miał miejsce w lesie, w pobliżu stawu, przy zwalonym drzewie, przy którym już kiedyś biwakowaliśmy (ciekawe, że nikt go dotąd nie uprzątnął). Oczywiście był obrus rozłożony na śniegu, a na nim różne smakołyki, a także toast szampanem za pomyślny 2019 rok. Wycieczkę zakończyliśmy w Zajeździe u Kazika w Pogórskiej Woli – żurkiem, barszczykiem a także aromatyczną kawą. Trasa, w której uczestniczyło 12 osób liczyła 9 kilometrów. Wielką niespodziankę i radość sprawił nam nasz Kaziu – rekonwalescent, który odnalazł nas w lesie i nawet kawałek z nami przemaszerował, a potem towarzyszył nam do końca spotkania.

Tekst M.Wielgus

Bilans roku 2018:

Łaziki zrealizowały w mijającym roku 42 wycieczki i przemaszerowały w tym czasie 634 kilometry, co daje średnio 15,1 km na jedną wycieczkę.

Tak trzymać i zapraszam do wędrowania w nadchodzącym roku, życząc wszystkim dobrej kondycji,

             Urszula

28.12.2018 – Piotrkowice-Łowczówek-Pleśna

Nasza ostatnia w tym roku piesza wędrówka prowadziła znanym nam dobrze szlakiem, który pokonywaliśmy już wielokrotnie (w tym roku po raz trzeci), ale przez nas ulubionym i chętnie uczęszczanym. Była nas siódemka, tym razem bez przedstawicieli „płci brzydszej”. Początek marszu w Piotrkowicach, obok Restauracji pod Grzybem, rozpoczął się przy padającym deszczyku, na szczęście niezbyt silnym i trwającym niezbyt długo. Mijając kolejno rzekę Białą, przystanek kolejowy w Łowczowie, przydrożny krzyż, przy którym zwykle robiliśmy postój, jednak nie tym razem, gdyż pogoda i mokra ławeczka nie zachęcały do tego, dotarłyśmy do cmentarza wojennego w Łowczówku. Tutaj stwierdziłyśmy z żalem, że stara drewniana wiata ze stołem i ławkami już nie istnieje, a w nowej wiacie (a właściwie scenie estradowej) brak jest jakiegokolwiek wyposażenia. Natomiast imponującym obiektem jest nowo wybudowana toaleta, w pełni zautomatyzowana. Zmuszone byłyśmy rozłożyć się przy nowych stołach bez żadnej osłony przeciwdeszczowej i przeciwwiatrowej. Tutaj szefowa Łazików Ula dokonała podsumowania naszych osiągnięć w kończącym się roku, po czym szampanem pożegnałyśmy stary rok i wzniosłyśmy toast za pomyślny nowy 2019 rok. Zdegustowałyśmy świątecznych wypieków, które się jeszcze ostały po świętach. Drogą leśną, nieco błotnistą, zeszłyśmy do Pleśnej. Ledwo doszłyśmy do drogi głównej zobaczyłyśmy nadjeżdżającego busa, a uprzejmy kierowca na nasze machanie zatrzymał się, pomimo, że do przystanku było jeszcze kawałek. Dzięki temu w Tarnowie byłyśmy stosunkowo wcześnie. Przeszłyśmy pieszo 12 kilometrów.

Tekst M.Wielgus

14.12.2018 – Gołkowice (przys.Gaboń)-Przehyba-Gaboń

Już po raz szósty nasz Uniwersytet wspólnie ze Szkołą im. Jana Szczepanika zaplanował kolejny zimowy wypad integracyjny seniorów i młodzieży szkolnej w Beskid Sądecki. I tak grupa seniorów, w sile 18 osób, pod wodzą Prezesa Stanisława Wiatra oraz młodzieży pod kierownictwem Dyrektora Szkoły Pana Sławomira Susa, wczesnym rankiem, przy lekkim mrozie, wyruszyła autokarem z ulicy Goldhammera. Obecny był również b. Dyrektor Szkoły, a zarazem Przewodnik Beskidzki – Pan Piotr Kukułka, uczestnik wszystkich poprzednich naszych wędrówek na Przehybę  W grupie studentów UTW przewagę stanowiła grupa Łazików (10 osób). Wędrówkę pieszą rozpoczęliśmy w Gaboniu, przysiółku wsi Gołkowice, obok leśniczówki i kamienia upamiętniającego Jana Bielaka, długoletniego kierownika schroniska na Przehybie, który w tym miejscu zginął śmiercią tragiczną 17.XII.1994 r. ;  jadąc o zmroku skuterem śnieżnym wpadł na szlaban zagradzający drogę, który zazwyczaj nie był zamykany. Do dzisiaj schroniskiem zarządza żona p.Bielaka z dziećmi. Pierwszy odcinek trasy prowadził drogą, która była odśnieżona i posypana żwirem, mimo to trzeba było uważać, bo zdarzały się miejsca śliskie. Droga, chociaż dość łagodnie, jednak cały czas prowadziła pod górę, wśród ośnieżonych drzew, wzdłuż strumienia, który wił się raz z jednej, a raz z drugiej strony (w sumie przekraczaliśmy go czterokrotnie). Po drodze wymijaliśmy ciężki sprzęt pracujący nad utrzymaniem drogi, a nawet dźwig wymieniający słup elektryczny. Ale naprawdę prawdziwą zimę zobaczyliśmy wyżej, na drugim odcinku trasy. Tu droga nie była już odśnieżona i wędrowaliśmy po białym puchu i choć stromizny były większe to szło się o wiele przyjemniej. Drzewa przy szlaku, pokryte śniegiem i szronem, tworzyły baśniowy krajobraz. Tylko z uwagi na mgłę dalsze widoki były nieosiągalne. Do schroniska doszliśmy w różnym tempie, chociaż seniorzy nie ustępowali młodzieży. Tutaj po ogrzaniu się gorącą herbatą i posileniu się, nastąpiły wspólne śpiewy. Pomimo miłej atmosfery, trzeba było jednak zbierać się w drogę powrotną, by przed „szarówką” zdążyć zejść z góry. Jeszcze tylko wspólne zdjęcie przed schroniskiem. W Tarnowie byliśmy przed godziną 18-tą. Trasa piesza wyniosła 16,5 kilometra.

M.Wielgus 

07.12.2018 - Łętowice - Biadoliny Szlacheckie - Dębno 

Kolejną wycieczkę grupa 9 Łazików rozpoczęła w Łętowicach i już na samym początku mijamy zabytkową figurę św. Floriana pochodzącą z 1812 roku , następnie klasycystyczny dwór z początku XIX wieku i zabytkowy kościół wybudowany ok. 1927 roku z drewnianą wolnostojącą dzwonnicą /1945 r./  . Tuż przy kościele znajduje się pomnik poświęcony mieszkańcom Łętowic walczącym w I wojnie światowej.  Wchodzimy w Lasy Radłowskie na Wielką Drogę Królewską , będącą częścią szlaku bursztynowego . Droga prosta , szeroka , utwardzona z licznymi bocznymi przecznicami . Las o każdej porze roku  jest zachwycający , mijamy strumyki i miejsca pamięci narodowej . Zatrzymujemy się na krótki odpoczynek , bo droga przed nami jeszcze długa. Na skraju lasu mijamy boisko LKS "Pogoń" a to znak , że jesteśmy już w Biadolinach Radłowskich i drogą wzdłuż linii kolejowej dochodzimy do Biadolin Szlacheckich / jak je odróżnić to nie wiem /.  Na terenie lasu znajduje się cmentarz wojenny nr 271 z czasów I wojny światowej projektu Roberta Motki . Obok niego na jednym z drzew przy drodze wisi obrazek Matki Boskiej malowany na szkle przez siostrę ostatnich  właścicieli Dębna hr. Amelię Ponińską .  Dalej droga prowadzi przez zaniedbany las , mijamy pamiątkowy krzyż i zakosami leśnymi  dochodzimy do przysiółka Perła a stąd droga asfaltowa . W dali widać cel naszej wędrówki ale do pokonania jeszcze sporo km . Podsumowując  , wycieczka w większości prowadziła przez las / co nam odpowiada /, pogoda też dopisała /choć chwilami padała mżawka/ a humory zawsze dopisują i w sumie przeszliśmy 18 km. 

Tekst Urszula Marzec.

29.11.2018 - Lubaszowa- Brzanka - Burzyn

Mimo mroznego poranka /termometr na DA wskazywał -6 stopni /ale za to słonecznego  , grupa 8 Łazików wyruszyła na kolejną wycieczkę . Początek trasy to Lubaszowa , która należy do najstarszych osad Małopolski ; za Bolesława Chrobrego był tu mały gród strzegący szlaku handlowego prowadzącego do do Bardejowa i  na Węgry. Odwiedzamy zagrodę hodowlanych danieli na czele z osobnikiem o pokaznym porożu .Stromo podchodzimy przez zadrzewienia niewielkiej , bocznej doliny i odkrytym widokowym terenem mijamy kilka gospodarstw a przy jednym z nich zatrzymujemy się . Jest to Siedlisko Zagacie z hodowlą koni , podziwiamy stare i nowe oraz młode konie .   I tak  docieramy do położonego w lesie Ośrodka Redemptorystów . W obiektach klasztoru mieści się dom rekolekcyjny i kaplica. Otoczenie ośrodka stanowi pięknie zadbany park z licznymi alejkami, stawkami, fontanną, zródełkiem św. Antoniego i Drogą Krzyżową; całość tworzy doskonałe warunki do modlitwy , kontemplacji i odpoczynku . Dalej wychodzimy na polany podszczytowe góry Morgi . Za polaną wkraczamy w ciemne, ponure lasy bukowe ale już w zimowej szacie , przypruszone niewielką ilością śniegu .Zamarznięte kałuże wyglądały jak dużych rozmiarów agaty .  Podchodzimy do punktu widokowego na Brzance . Tu na nowo wybudowanym miejscu do biesiadowania , zatrzymujemy się na odpoczynek . Rozpalamy nawet ognisko , smażymy kiełbaski i posilamy się . Pogoda piękna , słoneczna stąd i piękna panorama Beskidu Niskiego , Pogórza Ciężkowickiego i Grybowskiego, Beskidu Sądeckiego i Tatr. Z Brzanki wracamy drogą leśną a potem   asfaltową do Burzyna , gdzie jeszcze robimy zakupy w  masarni , pokonując w sumie 16 km. 

Tekst Urszula M.

22.11.2018 – Dębno-Porąbka Uszewska-Bocheniec-Jadowniki

Kolejny raz Łaziki udowodniły, że nie zniechęci ich do „włóczęgi” byle co, nawet siąpiący deszcz, który przywitał nas po wyjściu z busa w Dębnie i nie wróżył najlepiej.  Pomimo to, w  11-osobowym składzie dziarsko ruszyliśmy pod górkę. Na szczęście deszczyk w niedługim czasie przestał padać, ale ciemne chmury wciąż wisiały nad naszymi głowami, a mgła przesłaniała widoki na okolicę. Przekraczając granicę Dębno - Porąbka Uszewska szliśmy dalej drogą, którą można by nazwać „szlakiem kapliczkowym”, bowiem co jakiś czas mijaliśmy kolejne, w większości liczące 100 lat i więcej, kapliczki – bardzo ładne, chociaż nie wszystkie w dobrym stanie. W Porąbce Uszewskiej odwiedziliśmy najpierw Sanktuarium NMP z Lourdes, z grotą nawiązującą do tej francuskiej, a następnie zatrzymaliśmy się pod wiatą przy tamtejszym zajeździe (niestety nieczynnym o tej porze) na posilenie się i gorącą herbatę z termosu. Dochodząc do granicy Jadownik skręciliśmy na zachód, na wzniesienie Bocheniec (394 m) z XVII-wiecznym kościółkiem p.w. św. Anny. Z Bocheńca roztacza się rozległy widok na okolicę, a nawet na Tatry – niestety, nie tym razem. Na Bocheńcu, w ostatnim dniu roku, gromadzą się piechurzy (i pielgrzymi), aby przywitać tu Nowy Rok – może kiedyś też się wybierzemy ? Schodząc do wsi mijaliśmy wzdłuż drogi drzewa zaatakowane przez jakąś chorobę i całe pokryte chropowatymi naroślami, a także stare, opuszczone, rozwalające się domy – widok smutny i przygnębiający. Ale potem było już lepiej – domy w znacznej mierze nowe i zadbane. Były też dwie kolejne kapliczki z jasnego piaskowca – oczyszczone i odnowione, a co najistotniejsze nie „upiększone” kolorową farbą, co szczególnie ucieszyło Pawła. Po dojściu na przystanek przy głównej trasie wkrótce nadjechał bus, który dowiózł nas do Tarnowa.  Nasza trasa piesza w tym dniu wyniosła 16 kilometrów.

M.Wielgus 

16.11.2018 – Łękawica-Trzemesna-Las Tuchowski-Tuchów

Pomimo minusowej temperatury utrzymującej się jeszcze nad ranem 10 Łazików stawiło się na starcie zaplanowanej trasy wycieczkowej. Z dworca autobusowego w Tarnowie bus dowiózł nas do Łękawicy, skąd skierowaliśmy się do Trzemesnej – naszego pierwszego celu.   W Łękawicy już od samego początku droga prowadziła dość stromo pod górę, początkowo wśród zabudowań, a następnie pośród pól, pustych i szarych o tej porze roku, aż na koniec doprowadziła nas na skraj lasu w Trzemesnej, gdzie przy znanej nam dobrze leśniczówce, na urządzonym tu miejscu biwakowym przy stawie, zrobiliśmy pierwszy postój, rozgrzewając się gorącą herbatą i posilając się czym kto miał. Dalej droga prowadziła w większości przez las. Obraliśmy drogę asfaltową, obawiając się, że leśna ścieżka będzie zbyt rozmokła i śliska. Na parkingu przy wejściu do „Lasu Tuchowskiego” stał już Matiz Zbysia, świadczący o tym, że nasi przyjaciele, z którymi umówiliśmy się na wspólną „posiadówkę” już tu są. I rzeczywiście piątka „Łazików bis” czekała już  pod wiatą, a nawet rozpaliła już ognisko.  Tutaj wspólnie „biesiadowaliśmy”, śpiewaliśmy piosenki, niektórzy piekli kiełbaski nad ogniskiem, po czym grupa Łazików powędrowała w kierunku Tuchowa, a pozostali wrócili na parking do swojego pojazdu. Zaskoczeniem na naszej wycieczce były znaleziono jeszcze o tej porze roku grzyby – rydze,kanie, sitówki, borowiki ceglastopore, a w szczególności prawdziwki. W „grzybobraniu” królowała Marysia, to ona właśnie zebrała te najszlachetniejsze okazy. Przebyta trasa wyniosła 15 kilometrów.

M.Wielgus 

09.11.2018 – Łaziki patriotycznie: Piotrkowice-Łowczówek-Rychwałd

Tradycją już się stało, że w okolicach dnia Święta Niepodległości idziemy do Łowczówka, miejscowości przez którą w grudniu 1914 roku przebiegał front toczącej się wojny pomiędzy naszymi dwoma zaborcami - Rosją i Austrią i gdzie rozegrała się jedna z największych bitew tej wojny. W bitwie po obu stronach, obok żołnierzy wrogich armii, uczestniczyli również Polacy wcieleni przymusowo do armii zaborczych, ale także legioniści z I Brygady Józefa Piłsudskiego. Tak więc na znajdującym się tu cmentarzu wojennym, obok żołnierzy rosyjskich, austriackich, węgierskich, czeskich (i innych narodowości), spoczywają także żołnierze polscy. Do Łowczówka, w składzie  10-osobowym, wyruszyliśmy z Piotrkowic. Towarzyszyła nam mgła, ograniczająca znacznie widoki na okolicę. Po drodze obserwowaliśmy różne przejawy wybryków przyrody spowodowanych nietypową temperaturą tej jesieni m.in. urodziwe jeszcze maliny na krzakach, a w ogródkach typowo letnie kwiaty jak mieczyki czy lwiepaszcze. Na naszych różnych trasach mamy miejsca, gdzie obowiązkowo (tradycyjnie) robimy przerwę na odpoczynek i posilenie się. Również na tej trasie zatrzymujemy się każdorazowo w Łowczowie, w pobliżu Remizy OSP, na ławeczce obok przydrożnej kapliczki. Tym razem niespodziankę (i frajdę) zrobiła nam Ela, serwując barszczyk (z torebki – zalany wrzątkiem z termosu) z krokietami z kapustą i grzybami. Wybierając się do Łowczówka myśleliśmy, że będziemy tam sami, ponieważ główne uroczystości z udziałem Prezydenta RP miały miejsce w minioną niedzielę. Jednak idąc szlakiem spotykaliśmy różne grupy dzieci i młodzieży. Okazało się, że właśnie w tym dniu w Łowczówku odbywa się „złaz szlakami legionistów” organizowany przez PTTK dla młodzieży szkolnej. Na miejscu były już tłumy – dzieci i młodzież ze szkół tarnowskich i okolicznych, a także harcerze. Zdążyliśmy jednak jeszcze przed ich uroczystością zapalić znicze na grobach legionistów, po czym wycofaliśmy się żeby nie być intruzami. Stwierdziliśmy, że budzimy pewne zainteresowanie, no bo skąd tu nagle taka „młodzież mocno już wyrośnięta”. Na górze spotkaliśmy się z grupą naszych Łazików, którzy już nie chodzą z nami regularnie, a doszli tu z Rychwałdu i wspólnie zeszliśmy poniżej, aby zrobić sobie relaks. Wspólnie też zdegustowaliśmy wino otrzymane na naszą „dwusetkę” od Pani Prezes, przegryzając serami zakupionymi przez Ulę. Teraz kierunki marszu się odwróciły  – my poszliśmy w kierunku Rychwałdu, a grupa która przybyła z Rychwałdu zeszła do Łowczowa. W ten to sposób Łaziki uczciły 100-Lecie Niepodległości. Trasa wyniosła 12 km.

M.Wielgus 

26.10.2018 – Gwożdziec-Wolnica-Łysa Góra-Dębno

Kolejną „setkę” zaczęliśmy trasą po Pogórzu Wiśnickim. Z Gwoźdźca, gdzie dowiózł nas bus, skierowaliśmy się drogą asfaltową na północny wschód, aby dojść do drogi leśnej prowadzącej na wzgórze Wolnica (408 m n.p.m). Po drodze podziwialiśmy krajobrazy mieniące się jeszcze kolorami jesieni, a w lesie pod nogami słał się nam złoto-brązowy, szeleszczący kobierzec z opadłych liści. Zbieraliśmy jeszcze, ostatnie pewnie już w tym roku, opieńki. Pod wiatą myśliwską na Wolnicy, tradycyjnie już, zrobiliśmy sobie postój i odpoczynek. Z Wolnicy, mijając po drodze Jaworsko, dotarliśmy do Łysej Góry, wchodząc już na teren powiatu brzeskiego. Po drodze mijaliśmy sady jabłoniowe, w większości już pozbawione owoców. Jednak część jabłuszek nie została jeszcze odtransportowana do skupu i oczekiwała w skrzyniach kusząc zapachem i kolorami. Nie oparliśmy się więc pokusie i pokosztowaliśmy co nieco. Stąd już pozostało dojść do Dębna. Jeszcze tylko jeden krótki odpoczynek na ławkach przy drodze, naprzeciwko drewnianego krzyża upamiętniającego żołnierza AK, zamordowanego przez Gestapo na oczach matki w dniu Bożego Narodzenia 1943 roku. Jego wstrząsającą historię opowiedział nam sympatyczny gospodarz sąsiadującej z tym miejscem posesji. Do przystanku w Dębnie doszliśmy po godzinie 14-tej. Trasa wyniosła 20 kilometrów, a pokonało ją 8-miu Łazików.

M.Wielgus 

19.10.2018 – Jamna  - Tarnowski marsz po zdrowie

Na zakończenie projektu „Z radością odkrywamy świat” nasz Uniwersytet zorganizował wyjazd do Jamnej pod hasłem „Tarnowski marsz po zdrowie”. Około 70 osobowa grupa słuchaczy UTW dotarła do Bacówki w Jamnej, gdzie w ramach wolnego czasu, według swoich możliwości i zainteresowań każdy spędzał czas na swój sposób. Jedni zwiedzali najbliższą okolicę, w tym Ośrodek Duszpasterski OO Dominikanów, inni oddawali się rekreacji na miejscu, niektórzy nawet szukali grzybów (z powodzeniem). Łaziki oczywiście wybrały pieszą wycieczkę. Jako cel wyznaczyliśmy sobie wzgórze „513”, którego pomimo wielokrotnych pobytów w Jamnej nie udało się nam dotychczas „zaliczyć” ze względów czasowych. Teraz była ku temu okazja. To właśnie tu, 25 września 1944 r., rozegrała się największa bitwa Batalionu „Barbara” 16 p.p. AK w czasie akcji „Burza”. Batalion liczący 600 żołnierzy został otoczony przez przeważające siły wroga w liczbie 4.000 żołnierzy. Partyzanci odpierali atak Niemców przez cały dzień, a pod osłoną nocy wymknęli się cudem z okrążenia. Co istotne - w czasie walki poległo tylko 4 partyzantów. Straty wroga były o wiele bardziej bolesne. Staraniem płk Jerzego Pertkiewicza, uczestnika tej bitwy, na wzgórzu „413” został postawiony metalowy krzyż, jako wotum wdzięczności akowców za ocalenie. Wokół krzyża na 6-ciu kamieniach usytuowane są granitowe tabliczki z nazwami kompanii wchodzących w skład Batalionu (Wanda, Grażyna, Regina, Ewa, Janina, Aza). Również z inicjatywy płk Pertkiewicza i jego staraniem 3 lata temu na wzgórzu stanęły kolejne dwa krzyże: upamiętniające poległych partyzantów i ludność cywilną Jamnej zamordowaną przez Niemców w odwecie. Od niedawna wzgórze 413 otrzymało nazwę „Wzgórza Trzech Krzyży”. Od kilku już lat, corocznie we wrześniu w rocznicę bitwy, na wzgórze w drodze krzyżowej wędrują środowiska akowskie, harcerze, młodzież szkolna oraz okoliczni mieszkańcy. Schodząc ze wzgórza postanowiliśmy „zobaczyć co słychać u Zbigniewa Preisnera”. Niestety przez okalające szczelnie rozległą posesję drewniane ogrodzenie niewiele było widać. Przez szparę w ogrodzeniu podglądnęliśmy tylko siedzącego kamiennego Piotra Skrzyneckiego (wierną kopię tego z krakowskiego Rynku). Gdy wróciliśmy do Bacówki akurat była pora na obiad, który po przejściu 7 kilometrów smakował wyśmienicie. Wcześniej jednak zmierzyliśmy sobie jeszcze ciśnienie i poziom cukru we krwi u przesympatycznych studentek z PWSZ-etki. Okazało się, że wycieczka nie podniosła nam ciśnienia, natomiast podejrzanie wzrósł nam poziom cukru – no cóż, na trasie częstowaliśmy się słodkościami i innymi delicjami. Po konsumpcji, przy ognisku (wygaszonym) śpiewaliśmy, przy akompaniamencie akordeonisty pana Krzysia, piosenki – niektóre dość sprośne, ale przecież już od dawna jesteśmy dorośli. Były też tańce, do których również przygrywał pan Krzysiu – multiinstrumentalista. Nasz pobyt w Jamnej uwieczniliśmy grupową fotografią i okrzykiem pozdrowienia dla Pana Marszałka. Zrelaksowani wróciliśmy do Tarnowa.

M.Wielgus  

15.10.2018 – Tarnowiec - Zawada („Mazurowy Dwór”)

To była rekordowo krótka trasa, bo licząca zaledwie 2 kilometry – od przystanku linii autobusowej 225 w Tarnowcu do Zawady, a konkretnie do „Mazurowego Dworu” w tej miejscowości. Właśnie to miejsce wybraliśmy na świętowanie naszego kolejnego jubileuszu: dwusetnej wycieczki pieszej Łazików. Obiekt jest imponujący pod każdym względem: wielkości, architektury (wszystko z drewna i kamienia), zagospodarowania rozległego terenu wokół itd. Na uroczystość przybyli wszyscy czynni aktualnie członkowie naszej grupy, kilku mniej czynnych, jednak nadal związanych z Łazikami dawnymi przeżyciami i sentymentem, a także zaproszeni goście tj. wieloletnia a obecnie honorowa Prezes UTW – Pani Maria Kanior oraz nowo wybrany Prezes – Stanisław Wiatr. Władze uczelni reprezentowali również  V-ce Prezes oraz Skarbnik w jednej osobie Jan Starostka i Starosta Rady Słuchaczy Zosia Rech – no, ale to przecież Łaziki. Ula - szefowa Łazików, po powitaniu gości przedstawiła pokrótce najważniejsze fakty i dane dotyczące istnienia i działania grupy, od jej powstania w  kwietniu 2013 r. do chwili obecnej. Okazuje się, że przeszliśmy w tym czasie 2500 kilometrów, a najdłuższa trasa liczyła 26 kilometrów. Ula podziękowała przedstawicielom władz UTW za okazane wsparcie w niektórych przedsięwzięciach. Pani Maria Kanior pogratulowała nam wyników, a także niezwykłej więzi i przyjaźni, które wytworzyły się między członkami grupy. Otrzymaliśmy też prezent w postaci butelki wina. Z kolei Prezes Stanisław Wiatr, oprócz gratulacji i życzeń, zadeklarował dalsze wsparcie ze strony Uniwersytetu, w tym również finansowe w postaci dofinansowania bardziej odległych wypadów. W imieniu Łazików Marysia Stec podziękowała Uli za jej wysiłki wkładane w przygotowanie naszych wycieczek, opracowywanie tras oraz nieskończone pomysły urozmaicające nasze spotkania, a Marysia Turak przekazała upominek od grupy. Był oczywiście tort i toast szampanem. W części mniej oficjalnej odśpiewaliśmy nowy Hymn Łazików z tekstem naszego Kazia, który niespodziewanie zdradził zdolności poetyckie. Kaziu „śpiewająco” powitał też naszych gości, a następnie poświęcił każdemu z Łazików jedną zwrotkę swoich kupletów, co wywołało ogólną wesołość obecnych. Również interesująco zaprezentowała się Jadzia z poezją o tematyce górskiej oraz opowiastkami w gwarze góralskiej (jak przystało na rodowitą góralkę z Istebnej). Niespodziankę przygotowała nam Ula, która uhonorowała 15-tu aktywnych Łazików „Legitymacją Łazika”, w której będziemy odnotowywać swoje uczestnictwo w kolejnych wycieczkach. Oczekując na zamówione ciepłe danie śpiewaliśmy piosenki ze śpiewnika Łazików, przygotowanego przez Marysię Turak, a Ela Bielaszka z Marysią Stec odegrały zabawną scenkę policjantki i uwiedzionej dziewczyny (według scenariusza Eli).  Epizod w scence miał też nasz Kaziu. I tak w wesołym nastroju szybko minął czas spotkania. Na koniec imprezy zrobiliśmy sobie grupowe zdjęcia uwieczniające nasz jubileusz.

No i wkrótce rozpoczynamy kolejną „setkę”.

M.Wielgus 

09.10.2018 –Czerwony Klasztor-Droga Pienińska-Szczawnica

W ramach wycieczki w Pieniny, zorganizowanej przez nasz Uniwersytet, przewidziane było przejście tzw.„Drogą Pienińską”. Łaziki oczywiście nie przepuściły okazji do pieszej wędrówki. Po zwiedzeniu zamku w Niedzicy podjechaliśmy autokarem do Sromowców Niżnych, skąd „kładką przyjaźni” udaliśmy się na słowacką stronę do Czerwonego Klasztoru. To tutaj rozpoczyna się malownicza trasa wzdłuż przełomu Dunajca prowadząca aż do Szczawnicy.  Po drodze z mostu obserwowaliśmy przepływające tratwy flisackie wiozące turystów, a także wspaniały widok na najwyższy szczyt Pienin – Trzy Korony, cieszący tym bardziej, że długo utrzymujące się do południa mgły nie wróżyły najlepiej. Jednak mgły akurat ustąpiły, a świecące słońce ogrzało powietrze na tyle, że kolejno zrzucaliśmy z siebie cieplejsze okrycia. Droga Pienińska jest jednym z najpiękniejszych szlaków w Pieninach. Prowadzi wschodnim brzegiem Dunajca, przez Pieniński Park Narodowy, w większości po stronie Słowacji, a tylko w 20 % po stronie polskiej. Jest alternatywą dla spływu tratwami – wędrując nią można podziwiać najwspanialsze zakątki przełomu Dunajca. Została wybudowana pod koniec XIX w., później wielokrotnie była niszczona przez kolejne powodzie, a następnie remontowana i modernizowana.  Na trasie widoki rzeczywiście zapierały dech w piersiach – wybarwione na złoto i czerwono liście drzew, na tle zieleni drzew iglastych, mieniły się mozaiką kolorów, zwłaszcza w promieniach świecącego słońca. Woda w Dunajcu także przybierała wielorakie odcienie w zależności od roślinności nadbrzeżnej – od złotych aż po szmaragdowo-turkusowe gdy na wodę padał cień od skał lub brzeg porastały drzewa iglaste. Dunajec wił się wśród skał ukazując co chwilę inne oblicze. Dodatkową atrakcją były przepływające tratwy, zwłaszcza dwie ostatnie unoszące kilkunastu flisaków w strojach regionalnych i śpiewających gromko. Wycieczkę zakończyliśmy w szczawnickiej karczmie „Pieniny” smacznym pstrągiem i zimnym piwem. W wędrówce uczestniczyło 11 Łazików, a dystans wyniósł około 13 kilometrów.  Była to 199 wędrówka naszej grupy. Następna – dwusetna - już wkrótce.

M.Wielgus 

05.10.2018 – Kociołek u Tereni i Antosia

Nastała „złota polska jesień”, a wraz z nią „babie lato”, jest więc czas na spotkanie przy ognisku. Jak ognisko to pieczone ziemniaczki oraz potrawa przyrządzona w kociołku. „Kociołek” zaplanowaliśmy w Zaczarniu u Tereni i Antosia.  Ale wcześniej trzeba było dojść pieszo z Woli Rzędzińskiej, dokąd dojechaliśmy autobusem miejskim linii „210”. Dodatkową okazją do spotkania były imieniny gospodyni – Tereni. Na miejscu ochoczo wszyscy zabrali się do szykowania składników do kociołka, na który składały się: kapusta, ziemniaki, cebula, boczek, kiełbasa, pieczarki, papryka i inne dodatki oraz przyprawy. W międzyczasie zostaliśmy ugoszczeni pysznym żurkiem (z jajkiem, ziemniaczkami, białym serem), a także wspaniałym tortem i innymi wypiekami, z których słynie Terenia. Oczekując na kociołek i ziemniaki z ogniska śpiewaliśmy wesoło, wspominaliśmy wakacyjne wyjazdy, a także układaliśmy program na nasz kolejny jubileusz, tym razem związany z 200 łazikową wycieczką. Kociołek smakował wyśmienicie, jak też ziemniaczki z masłem i koperkiem. Jeszcze tylko dojście do przystanku w Lisiej Górze, skąd odjechaliśmy busem do Tarnowa. Słońce właśnie zachodziło, rzucając ostatnie promienie i barwiąc niebo na czerwono. Piesza trasa wyniosła 8 kilometrów, a w wycieczce uczestniczyło 20 osób. Było to wspaniałe zakończenie lata.

M.Wielgus 

21.09.2018 – Rdzawka-Kulakowy Wierch-Stare Wierchy-Maciejowa-Rabka Zdrój

Wykorzystując ostatni słoneczny dzień lata zaplanowaliśmy wycieczkę w Gorce. Było to ułatwione dzięki finansowemu wsparciu naszego Uniwersytetu (opłacenie busa). Pieszą wędrówkę rozpoczęliśmy w miejscowości Rdzawka. Naszym pierwszym celem były Stare Wierchy (998 m n.p.m.) – przez Kulakowy Wierch. Droga, prowadząca w większości przez las, była całkiem przyjemna, chociaż prowadziła nas pod górkę, a podejścia były stosunkowo łagodne , a te bardziej strome niezbyt długie, więc nie były tak odczuwalne. Początkowe mgły stopniowo ustępowały i zaczęły wyłaniać się widoki na okolicę. Po drodze, jak zwykle, wypatrywaliśmy grzybów i nawet trochę się trafiło, chociaż zbiory nie były imponujące, no cóż - jest zbyt sucho. Na trasie mijaliśmy bardzo wielu turystów, w różnym wieku – począwszy od całkiem małych dzieci, aż po seniorów. Na Starych Wierchach znajduje się schronisko, więc zatrzymaliśmy się tu na dłuższą chwilę, posilając się przyniesionym prowiantem i popijając kawą oraz piwkiem zakupionymi w schronisku. Skosztowaliśmy też oscypków zakupionych u „wędrownego sprzedawcy” – górala. Przyjemność rozkoszowania się specjałami zakłócały nam osy, które zleciały się do naszych smakołyków i których była cała chmara, więc trzeba było uważać, żeby przypadkiem nie skonsumować którejś. Były zakusy, aby udać się stąd na Turbacz, ale nie pozwalał na to czas, więc obraliśmy kierunek na Maciejową. Droga wiodła w większości w dół, chociaż były też podejścia, bo wysokość na którą mieliśmy się wspiąć to 852 m. Tu też, obok schroniska PTTK, zrobiliśmy postój, ale już znacznie krótszy, bo czas nie pozwalał na więcej. Stąd już pozostało zejście do Rabki Zdroju, gdzie czekał na nas „nasz” busik.  W drodze powrotnej do Tarnowa spotkała nas niemiła niespodzianka – kilkudziesięciominutowy postój w korku w okolicy Jurkowa, w związku z wypadkiem na drodze. Ale to nie zepsuło nam dobrego nastroju i samopoczucia, bo wycieczka była bardzo udana i przyjemna – wspaniały akcent na zakończenie lata. W 16-to osobowym składzie pokonaliśmy 17 kilometrów.

Była to nasza 197 wyprawa i odliczamy teraz czas do naszego kolejnego małego „jubileuszu” – 200 wycieczki.

M.Wielgus  

13.09.2018 Gromnik- Polichty - Gromnik /196 wycieczka /

22.08.2018 - Jastrzębia - Jamna - Jastrzębia 

Upały minęły i pogoda pozwala na wędrowanie . Grupa 7 osób stawiła się na zbiórce na dworcu autobusowym , skąd pojechaliśmy do Jastrzębii . Naszym zamierzeniem było przejście na Jamną i powrót do Jastrzębii , ale inną trasą . Zaczęliśmy wędrówkę spod kościoła i drogą boczną doszliśmy do pensjonatu "Uroczysko" . Miłe zaskoczenie - nowe miejsce na odpoczynek i grill , stoły i ławki , gdzie część osób została , a część poszła w las na grzyby . Udało nam się trochę prawdziwków pozbierać , a po ubiegłorocznym  wysypie grzybów pozostały tylko wspomnienia , może następnym razem ....Po odpoczynku ruszyliśmy w górę i tu kolejna niespodzianka - nowo utwardzona szeroka droga z miejscami do składowania drewna , wyczyszczonym odpływem i zboczem - trwają jeszcze prace wykończeniowe .  Jamna to Ośrodek Duszpasterstwa Dominikanów zwany Domem św. Jacka , odwiedziliśmy znane obiekty , odpoczęli w kawiarni przy rozmowie z bardzo sympatycznym małżeństwem z Poznania , którzy dyżurowali w ośrodku. Następnie zeszliśmy do nowego ogrodu różańcowego , zajrzeliśmy do kościółka i szlakiem wzdłuż Kaplicy Pojednania - Jamna  to także tragiczne wydarzenia września 1944 roku -udajemy się w powrotną drogę . W lesie podchodzimy do oryginalnego ostańca skalnego  zw. "Wieprzek". Stąd stromo z górki ładnym lasem, drogą utwardzoną , na końcu przez szlaban schodzimy na odkryte siodło . Krótki odpoczynek na skraju lasu z widokiem na kościół i panoramę Jastrzębii kończy naszą 19km wędrówkę . Tekst Urszula M. 

26.07.2018 – Stróże-Maślana Góra-Szymbark-Gorlice

Już od rana wiszące ciemne chmury nie wróżyły najlepiej. Prognozy pogody również były niejednoznaczne i niezbyt optymistyczne. Mimo to 7-miu odważnych podjęło ryzyko i skoro świt wyruszyło pociągiem z Tarnowa. W Stróżach drogą lokalną doszliśmy do granicy lasu, skąd rozpoczęła się mozolna wspinaczka na Maślaną Górę (753 m n.p.m.). Ale wcześniej zatrzymaliśmy się na posiłek i nabranie sił, na ładnie urządzonym punkcie rekreacyjnym.     Już w lesie, na samym początku Marysia natknęła się na rosnące „w kupie” prawdziwki w liczbie 6. To rozbudziło nasze apetyty i wyzwoliło w nas czujność i instynkt łowczy – idąc pod górę wypatrywaliśmy kolejnych grzybów, dzięki czemu podejście stawało się znośniejsze. Dochodząc do szczytu Maślanej Góry najgorsze prognozy sprawdziły się i z nieba polały się rzęsiste strumienie deszczu. Teraz schodziliśmy w dół drogą (a gdzie nie było to możliwe – lasem), po której spływały w dół koleinami dwa brunatne potoki wody. Pomimo założonych peleryn i tak nie „uszło nam to na sucho”, zwłaszcza buty i spodnie od kolan w dół były kompletnie przemoczone. Deszcz padał dobrą godzinę i ustał już pod koniec zejścia z Maślanej.  Na trasie trafiły się nam, a dokładnie Eli i Kaziowi, rekordowe grzyby – borowiki. W Szymbarku spotkało nas rozczarowanie w restauracji „Stary Dworek”, bowiem danie pod nazwą „przysmak jaśnie pani”, na które robiliśmy sobie apetyt przez całą drogę, a które znaliśmy z poprzedniej tu bytności, okazało się nieaktualne (zmiana właściciela i menu). Zadowoliliśmy się więc tylko kawą, strudlem jabłkowym i piwem. Z Szymbarku, w składzie zubożonym o 2 osoby, które wybrały dalszą podróż autobusem, grupa Łazików ścieżką rowerową, wzdłuż wzburzonej po deszczu rzeki Ropy, pokonała pieszo jeszcze blisko dwugodzinną trasę do Gorlic, co dało w sumie wynik   26 kilometrów.

 M.Wielgus 

12.07.2018 - Brzeźnica - Dwudniaki - Wierzchosławice . Po nocnych i porannych opadach deszczu  dzień okazał się bardzo słoneczny i gorący  . Przez znane nam tereny mijając piękną leśniczówkę w Brzeźnicy , weszliśmy w lasy radłowskie . O tej porze roku lasy są urokliwe , rozbujała zieleń , gęste poszycie , wijące się strumyki leśne , no i te przepiękne śpiewy ptaków . Co jakiś czas mijamy stawy pełne ptactwa wodnego i staramy się dojść do pięknej , piaszczystej plaży nad jednym ze stawów , którą to odkryliśmy przypadkowo  w styczniu . No niestety nie udało się nam tam trafić , może innym razem . Doszliśmy więc nad stawy w Dwudniakach i tu zaskoczenie , to już nie te Dwudniaki z plażą , które pamiętamy sprzed 30-40 lat temu . W większości to już są tereny prywatne , ale udało się nam znaleźć wolny kawałek trawnika z dostępem do wody . Rozłożyliśmy się na trawie ze śniadaniem i na dłuższy odpoczynek . Większość z pomostu /prywatnego/ moczyła nogi w stawie , a jedna odważna  osoba zażywała kąpieli . Po mile spędzonym czasie 13- osobowa grupa łazików po pokonaniu 13 km , ale nie 13 w piątek , przez Wierzchosławice wróciła do  Tarnowa . Do zobaczenia na następnej,  nieco dłuższej , wycieczce . Serdecznie zapraszam , Urszula M.

04.07.2018 - Grybów - Góra Chełm - Jezioro Klimkowskie .     Tym razem celem naszej całodniowej wycieczki było zdobycie szczytu góry Chełm , którą często widywaliśmy z różnych miejsc naszych wędrówek , a następnie odpoczynek nad jeziorem Klimkowskim . Trasa zaczynała się przy dworcu PKP w Grybowie i po przejściu przez miasto zaczęła się dość długa wędrówka pod górę do kapliczki na Podchełmiu.  Miejscowy opiekun kościółka umożliwił nam zwiedzenie go i opowiedział o jego historii , a także o wątkach tarnowskich . Urodziwy i bardzo zadbany kościółek został zbudowany w 1934 roku przez braci Dziedziaków /ks. Ignacy i ks. Bernardyn / dla swoich rodziców , którzy z powodu podeszłego wieku nie mogli już chodzić do kościoła parafialnego w Grybowie . Jest to drewniany kościół z wieżą w stylu regionalnym kryty blachą, otoczony drewnianym płotem wykładanym gontami i osłonięty starymi lipami. W czasie ostatniej wojny nieraz przychodzili do niego na mszę świętą okoliczni partyzanci , dlatego Niemcy nazwali go " kościołem bandytów ".  Na tamtejszej plebani w czasie okupacji w tajnym nauczaniu zdawał maturę śp. biskup Józef Gucwa , który pochodził z pobliskiej Kąclowej i działał  w ruchu oporu . Był żołnierzem ZWZ , następnie AK , a od 1942 roku walczył  w  oddziale partyzanckim , który sam współorganizował . Spod kościółka rozciąga się daleka panorama Pogórza i Gór Grybowskich .  Dalej droga prowadzi w stronę lasu na kopułę Chełmu . Dość monotonne, ale ostre , podejście pod górę wśród jednostajnej kolumnady bukowych pni nie nagradza niestety żaden wspaniały widok ze szczytu /781 m.n.p.m./, gdyż cała góra jest gęsto zadrzewiona . Po również ciężkim i miejscami stromym zejściu ukazuje się daleka perspektywa Beskidu Niskiego . Traso piękna widokowo , ciągnąca się grzbietem oddzielającym dolinę Białej od doliny Ropy . I tak przez Wawrzkę i przysiółek Flasza dochodzimy nad jezioro Klimkowskie . Jest to sztuczny zbiornik wodny na Ropie , utworzony w 1994 roku i zamknięty zaporą betonową o wysokości 34m i rozpiętości korony 210m. Jezioro w malowniczym otoczeniu  " Pienin Gorlickich" stało się scenerią  ujęć przedstawiających Dniepr w filmie " Ogniem i mieczem " . Natomiast byliśmy zawiedzeni bardzo kamienistą plażą i  zamuloną wodą w jeziorze  , a przy braku zaplecza sanitarnego i gastronomicznego / tylko 1 mały punkt / pozostało nam nie najlepsze wrażenie z pobytu nad jeziorem .  Po odpoczynku   i przejściu 24 km  grupa 10 łazików wróciła zmęczona ale zadowolona . Piękna słoneczna pogoda i wspaniałe widoki przy bardzo dobrej widoczności nagrodziły trud i zmęczenie . Tekst Urszula M.

15.06.2018 – Szczawnica-Palenica-Wysoka-Jaworki

Ostatni wypad w góry związany był z wycieczką zorganizowaną przez UTW. W Szczawnicy spośród wycieczkowiczów wyłoniło się kilka grup z różnymi trasami, z których najkrótsza to była „trasa po Szczawnicy”. Drugą grupę stanowiły osoby, które obrały przejście z Jaworek do Wąwozu Homole. Wśród „wytrawnych piechurów” również nastąpił podział; jedna grupa, pod wodzą Stasia Sitki, po wyjeździe wyciągiem na Palenicę poszła pieszo do Jaworek. Łaziki w liczbie 13 osób ambitnie wybrały trasę najdłuższą. Wędrówkę rozpoczęliśmy w Szczawnicy obok schroniska „Orlica” i już na początku zaczęło się ciężkie podejście pod górę, tym bardziej, że po nocnej ulewie droga była błotnista i śliska. Mocno ubłoceni i upoceni pokonaliśmy ten odcinek. Z góry roztaczał się widok na Sokolicę i Krościenko. Po odcinku łagodnym nastąpiła kolejna stromizna przed Palenicą – tym razem po głazach i korzeniach drzew. Na Palenicy zrobiliśmy krótki odpoczynek na posilenie się. Zejście z Palenicy było również strome i kamieniste. Ale potem szliśmy pięknymi halami z widokiem na całą okolicę, w tym na Trzy Korony. Na trasie minęliśmy się z grupką młodzieży ze szkoły „19-tki” z Tarnowa, prowadzonej przez młodego księdza Pawła i nie omieszkaliśmy zrobić sobie wspólne pamiątkowe zdjęcie. Przed Wysoką – najwyższym szczytem Małych Pienin (1050 m) czekało nas jeszcze jedno podejście - tu już wspinaliśmy się wspólnie z grupą Stasia, którą spotkaliśmy po drodze. Na sam wierzchołek Wysokiej jednak nie zdecydowaliśmy się wejść, bo brakowało już czasu (musieliśmy zdążyć na obiad o 17-tej), a trochę także i sił. Teraz czekało nas zejście do Jaworek przez Wąwóz Homole. Pierwszy odcinek po głazach był dość ciężki, ale w samym Wąwozie były już schodki i mostki, po których przejście to była już „łatwizna”. A ja pamiętam jeszcze z lat 60-tych i 70-tych, kiedy idąc wąwozem pokonywało się potok kilkakrotnie, skacząc po kamieniach, głazach i powalonych drzewach (niejeden wtenczas zamoczył buty). Nieco spóźnieni na obiad, dotarliśmy jednak szczęśliwie do celu. Pokonany dystans wyniósł 17 kilometrów.

M.Wielgus

07.06.2018 – Bobowa-Szalowa-Gorlice

To była naprawdę mordercza wyprawa, ale 8-miu wytrwałych Łazików dało radę. A zaczęło się całkiem niewinnie i łagodnie. W Bobowej, idąc lekko pod górę, zboczyliśmy nieco ze szlaku, aby odwiedzić tamtejszy cmentarz żydowski. Widok nieco nas rozczarował; cmentarz nie jest imponujący ani rozmiarami, ani zagospodarowaniem, chociaż oglądaliśmy go tylko pobieżnie przez ogrodzenie gdyż był zamknięty. Pierwszy postój na trasie wypadł przy lokalnym sklepie w szczerym polu, przy którym ławeczki i stół przykryty ceratowym obrusem zapraszały wręcz do odpoczynku. W Szalowej nie mogliśmy ominąć zabytkowego kościółka p.w. św.Michała Archanioła. XVIII-wieczny, drewniany, trzynawowy, z pięknym barokowym wnętrzem i rokokowymi polichromiami z połowy XVIII w. robi wrażenie. Drugi postój wyznaczyliśmy sobie na skraju lasu z ładnym widokiem na okolicę. Wędrując polami i lasami raczyliśmy się napotykanymi po drodze darami natury - były więc czereśnie: ogrodowe i dzikie tzw. „cześnie”, poziomki, a nawet pierwsze borówki. Za Szalową trasa prowadziła przez łąki - niestety, nie były skoszone, więc przedzieraliśmy się przez trawy po pas trochę na oślep, a ścieżki wytyczały prawdopodobnie sarny, co wprowadzało nas w błąd i co chwilę zbaczaliśmy ze szlaku. Błądząc nieco trafiliśmy w końcu na właściwy szlak prowadzący teraz przez las. Potem było już łatwiej, ale wcześniejszy wysiłek i zmęczenie dawały się odczuć. Tym bardziej, że temperatura znacznie przekroczyła tę zapowiadaną. Na leśnej drodze zdarzyła się niezbyt miła przygoda, szczególnie dla jednej osoby, która zaliczyła kąpiel błotną. Szczęśliwie dotarliśmy w końcu do Gorlic, skąd po godzinie 17-tej Voyagerem wyjechaliśmy w kierunku Tarnowa. No i tym razem wyznaczyliśmy nowy rekord długości trasy  wynoszący 26 kilometrów.

M.Wielgus 

25.05.2018  Bobowa - Bruśnik - Kąśna     

I tym razem wybraliśmy się w trasę pociągiem do Bobowej . Zajęliśmy wygodnie miejsca , pociąg prawie pusty , a tu nasz nowy łazik , koleżanka Ela zrobiła nam  niespodziankę  przynosząc duży pojemnik świeżych truskawek ze swojego ogródka. Uczta dla podniebienia . Ze stacji kolejowej drogą główną przez tory i most na rzece Białej rozpoczęliśmy bardzo długie, ale stosunkowo łagodne podejście polną , odcinkami kamienistą , drogą grzbietową . W trakcie wznoszenia przybywało widoków znanych , zdobytych gór  i tych , gdzie zamierzamy w najbliższym czasie się udać , jak góra Chełm . Dochodzimy do Bruśnika - jednej z najstarszej wsi na Ziemi Tarnowskiej , odwiedzamy murowany neogotycki Kościół z 1903 roku. Pod wieżą widokową robimy krótki odpoczynek , po czym na nią wchodzimy i podziwiamy piękne , rozległe widoki , a przy tak pięknej pogodzie  widoczność doskonała .Następnym punktem naszej wycieczki jest dawno nie odwiedzane przez nas " Diable Boisko ". Jest to położony w lesie jodłowo - świerkowym zespół skałek piaskowca ciężkowickiego. Elementem centralnym " Diablego Boiska" jest beczkowo sklepiona brama skalna o wysokości 15 m i średnicy u podstawy 20 m . Jak mówi legenda :"skała to wrota do diabelskiego lokum , gdzie biesy wypoczywają , a polanka nad skałą to plac diabelskich zabaw". Dalej lasem ,  już z górki  , schodzimy do Kąśnej , przez park wokół Dworku Paderewskiego . Zatrzymujemy się na lody i kawę w nowo otwartej kawiarence " Maestro" . Wokół Dworku dużo zmian , trwają przygotowania do obchodów 100 rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości - mistrz Paderewski jest zaliczany do grona bohaterów narodowych i uzyskał miano Ojca niepodległości. Z Dworku idziemy nowo wybudowaną drogą i mostem prosto na przystanek autobusowy i przez Ciężkowice , gdzie na rynku stoi nowy pomnik - mistrz Paderewski przy fortepianie , wracamy do Tarnowa.I tak 11 osób  pokonało dystans 15 km .  Tekst : Urszula Marzec .

10.05.2018 – Ptaszkowa-Rosochatka-Jodłowa Góra-Nowy Sącz

Tak nam się spodobała ostatnia wycieczka w Beskidy, że postanowiliśmy ponownie odwiedzić te tereny. Tym razem wybraliśmy trasę z Ptaszkowej przez Rosochatkę i Jodłową Górę do Nowego Sącza. Wyjechaliśmy z Tarnowa pociągiem, jednak w drodze dowiedzieliśmy się, że z powodu prac remontowych na torach część trasy pokonamy komunikacją zastępczą. I tak w Grybowie przesiedliśmy się do podstawionego autobusu. W Ptaszkowej najpierw podeszliśmy do zabytkowego, drewnianego,  pochodzącego  z XVI wieku kościółka – oczywiście był zamknięty, więc tylko obeszliśmy go dookoła. Minąwszy  wiadukt kolejowy naszym oczom ukazała się już Rosochatka (753 m n.p.m.) - najwyższe wzniesienie Pogórza Rożnowskiego i  jednocześnie najwyższy punkt naszej wycieczki. Zanim jednak osiągnęliśmy szczyt musieliśmy pokonać trasę wzdłuż ruchliwej drogi do miejscowości Cieniawa, a następnie wspiąć się dość stromym podejściem. Na Rosochatce znajduje się drewniany zadaszony podest pełniący funkcję polowego ołtarza, a także wysoki metalowy krzyż postawiony w 1982 roku. Szczyt jest całkowicie zalesiony, więc widoki zerowe. Teraz czekało nas strome zejście do przełęczy,  po to by za chwilę znów wspiąć się stromo w górę na szczyt o podobnej wysokości – Jodłową Górę (715 m). Idąc dalej szlakiem doszliśmy do nowej, wykonanej przez Lasy Państwowe drewnianej wiaty, skąd roztaczał się iście imponujący widok na  Pasmo Radziejowej, Tatry, Gorce i Beskid Wyspowy. Wiata znajduje się na terenie rezerwatu przyrody "Cisy w Mogilnie”. Była to więc okazja do nieco dłuższego postoju, odpoczynku i nasycenia oczu widokami. Przy szlaku natknęliśmy się na pomnik poświęcony Partyzantom Ziemi Sądeckiej. Potem było kolejne zejście w dół i kolejne, trzecie już,  podejście pod górę.  Na grzbiecie nad Koniuszową z tablicy informacyjnej dowiedzieliśmy się, że szlak, którym wędrowaliśmy, nosi (od września 2012 r.) imię generała Franciszka Gągora - szefa Sztabu Generalnego WP, który zginął w katastrofie smoleńskiej, a urodził się właśnie w Koniuszowej. Schodząc w dół dotarliśmy do Paszyna. Tutaj część grupy „wymiękła”  (po przejściu prawie 20 kilometrów),  widząc kolejne strome podejście i autobusem już dotarła do Nowego Sącza.  Najwytrwalsi ( 6 osób), pokonali jednak kolejne i ostatnie wzniesienie na naszej trasie  –  Mużeń  (450 m n.p.m.), skąd rozpościera się ładny widok, przede wszystkim na Nowy Sącz. Na wierzchołku znajduje się maszt telewizyjny i od niedawna „Kalwaria Sądecka” z licznymi kapliczkami i postaciami świętych. Ostatecznie wszyscy spotkaliśmy się w Nowym Sączu, by znowu – najpierw autobusem, a potem pociągiem wrócić do Tarnowa - o godzinie 20.30 . Bilans wędrówki przedstawia się następująco:  24 kilometry  i  10-ciu uczestników.

M.Wielgus 

04.05.2018 – Lubaszowa-Brzanka-Jodłówka Tuchowska

BRZANKA – wzniesienie na Pogórzu Ciężkowickim (534 m n.p.m.), ulubione miejsce wypadów weekendowych mieszczuchów nie tylko z Tarnowa, również przez nas darzone sentymentem i odwiedzane przynajmniej raz w roku. I właśnie ona została wybrana jako cel naszej kolejnej wycieczki. I to nie byle jakiej, bo związanej z naszym małym jubileuszem – 50-tej wycieczki pod kierunkiem naszej obecnej „szefowej” Uli. Marsz rozpoczęliśmy w Lubaszowej w składzie 11-osobowym. Tradycyjnie już lekko zbaczając ze szlaku, ostatecznie trafiliśmy na właściwą ścieżkę i po około dwóch i pół godziny dotarliśmy do schroniska na Brzance. Tutaj czekała już na nas 5-osobowa grupa, która dotarła od strony Jodłówki Tuchowskiej. Ula w krótkich słowach wspomniała o przebytych dotychczas szlakach (725 km) i przeżytych razem chwilach oraz podziękowała wszystkim za udział we wspólnych wędrówkach. Z kolei my odczytaliśmy przygotowaną na tę okoliczność laudację i wręczyliśmy Uli drobny upominek, który mamy nadzieję będzie jej służył podczas kolejnych wycieczek. Ania podarowała Uli podkówkę na szczęście. Potem było ognisko, pieczona kiełbaska i TORT - prezent od Zbysia i Danusi oraz inne smakołyki. Były też piosenki turystyczne. Miłą zabawę musieliśmy zakończyć, ponieważ czekało nas jeszcze zejście do Jodłówki Tuchowskiej skąd odjeżdżał bus. Niestety spóźniliśmy się jedną minutę i bus odjechał bez nas – mogliśmy mu tylko pomachać, co też uczyniliśmy, ale nieuprzejmy kierowca nie zareagował. Kolejny bus był dopiero za godzinę – żałowaliśmy, że nie przedłużyliśmy naszego pobytu na Brzance, ale było już po fakcie.  Do Tarnowa dotarliśmy  po godzinie 17-tej. Pieszo przeszliśmy 12 kilometrów.

 M.Wielgus  

27.04.2018 – Rytro-Cyrla-Makowica-Barcice

Dawno już przez nas planowany, bo od lutego br., wypad na Cyrlę doczekał się realizacji. Przed godziną 7-mą udaliśmy się na dworzec PKP i tu miłe zaskoczenie; w miejsce starego, wysłużonego pociągu, jakim ostatnio jechaliśmy na tej trasie, podjechał nowy, czysty, nowoczesny, niedługi, o wdzięcznym imieniu „Jaskółka”. Po dwóch godzinach jazdy dotarliśmy do Rytra. Tutaj, zbaczając nieco z głównego szlaku, udaliśmy się na wzgórze, gdzie znajdują się ruiny zamku ryterskiego. Znajdujący się tam sprzęt i maszyny budowlane świadczyły o prowadzonych w ruinach pracach konserwatorsko-rekonstrukcyjnych. Na Cyrlę (844 m n.p.m.) musieliśmy się trochę „powspinać”, ale pogoda była wymarzona, widoki wspaniałe, więc wędrówka była przyjemnością, chociaż wyciskała z nas „siódme poty”. Schronisko na Cyrli słynie z gościnności i świetnej kuchni, więc nie odmówiliśmy sobie smacznych pierogów. Teraz czekało nas kolejne podejście o 100-metrowym „przewyższeniu” – na Makowicę (948 m n.p.m.). Potem było już „z górki” (chociaż z jednym wyjątkiem), ale w większości dość stromo, co też nie było samą łatwizną. Na trasie mijaliśmy pomnik przyrody „Głęboki Jar”, czyli przepiękny przełom Potoku Rzyczanowskiego, który przekroczyliśmy nietypowym mostem – drewnianym, zadaszonym. Kolejną atrakcją na trasie była wieża widokowa pod nazwą „Ślimak” w Woli Kroguleckiej o ciekawej konstrukcji, z panoramą na całą okolicę. Stąd już tylko czekało nas zejście do Barcic, gdzie wsiedliśmy do naszej „Jaskółki”. W Tarnowie byliśmy po godzinie 20-tej. Długość naszej trasy w tym dniu wyniosła 23 kilometry. W wycieczce uczestniczyło 9 osób.

Tekst: M.Wielgus

19.04.2018 – Wielka Wieś-Wolnica-Melsztyn-Zakliczyn

13-osobą grupą wyruszamy busem z Tarnowa. W Wojniczu dołącza do nas poznana niedawno Ala z Brzeska. Wędrówkę pieszą rozpoczynamy w Wielkiej Wsi rozgrzewką na miejscowej siłowni plenerowej – bardzo wskazana, bo przed nami długa droga. Idziemy podziwiając rozbujałą już na dobre wiosenną przyrodę. Na Wolnicy, w kilkakrotnie odwiedzonej już przez nas wiacie, robimy postój. Po odpoczynku ruszamy dalej wśród jaskrawej zieleni pól, łąk i lasów, na tle której pięknie kontrastuje biel kwitnących drzew i krzewów. Cały czas towarzyszy nam wesoły śpiew ptaków. Pogoda piękna, słoneczna, więc widoki na okolice też. Co jakiś czas widzimy wijący się w dole Dunajec. Docieramy do Melsztyna i wspinamy się na wzgórze, na którym znajdują się malownicze ruiny zamku Spytka. Robimy parę fotek na tle „zamku” i podziwiamy z góry wspaniały widok na Dunajec, Zakliczyn i dalszą okolicę. Po zejściu w dół posilamy się w położonej u podnóża Restauracji Podzamcze, bo przed nami jeszcze 3-kilometrowa trasa do Zakliczyna, skąd nieco zmęczeni 21-kilometrowym „spacerkiem”, ale zadowoleni, wracamy do Tarnowa. Kolejna bardzo udana wycieczka za nami, i nawet wydarzenie, które na chwilę zakłóciło nasz spokój, miało szczęśliwe zakończenie.

Tekst: M.Wielgus

13.04.2018 – Jodłówka Tuch.-Rzepiennik Biskupi- Ciężkowice

W 11-osobowym składzie ruszamy z Tarnowa na kolejną wędrówkę, przy czym jest w tym towarzysząca nam „gościnnie” Ala – słuchaczka UTW w Brzesku, która informację o naszej wycieczce powzięła ze strony internetowej naszego UTW. Dzień wymarzony na wędrówkę, ciepło, słonecznie a trasa, chociaż dobrze nam znana, zapewnia ładne widoki i miłe wrażenia. Na trasę wychodzimy z Jodłówki Tuchowskiej, kolejno mijamy dwie kapliczki, XIX wieczny drewniany kościół, drewnianą kładką pokonujemy strumyk, tym razem rozlany na skutek działalności bobrów i pniemy się pod górkę. Kolejna kapliczka, na tle której robimy tradycyjnie już zdjęcie i wędrujemy grzbietem wzniesienia, napawając się widokami okolicy. W dole widzimy już kościół w Rzepienniku Biskupim, kolejnym punkcie naszej trasy. Tutaj kierujemy się na zachód w kierunku Ciężkowic. Na szlaku, w lesie, mijamy dwa miejsca pamięci: mogiłę 364 Żydów rozstrzelanych przez Gestapo w sierpniu 1942 r. oraz cmentarz partyzancki w Dąbrach, gdzie pochowani są żołnierze z Oddziału Regina II, wchodzącego w skład Batalionu „Barbara” 16 p.p. AK, zdradzeni przez mieszkańca wsi i zaskoczeni przez Niemców o świcie. Na cmentarzu pochowanych jest 18 partyzantów, którzy polegli w walce – ci, którzy przeżyli trafili do obozu koncentracyjnego w Gross-Rosen (spośród 9-ciu obóz przeżył jeden). Tylko jednemu z partyzantów (ps. „Skałka”) udało się wyrwać z okrążenia i uciec, mimo odniesionych ran. W pobliżu cmentarzyka jest też pomnik upamiętniający  ofiary wydarzenia z 17.X.1944 r. Corocznie w tym miejscu odbywa się piękna uroczystość, gromadząca licznie środowisko „akowskie”, rodziny poległych, harcerzy, młodzież szkolną i mieszkańców z całej gminy Rzepiennik, a także z Ciężkowic. Po krótkim odpoczynku szlakiem prowadzącym w dół schodzimy do Ciężkowic. Po drodze, mijając cmentarz wojenny z okresu I wojny, stwierdzamy ze smutkiem, że rosnące naprzeciw dęby, w tym piękne czerwone dęby „zniknęły”. Busem z Ciężkowic wracamy  do Tarnowa. Tym razem przeszliśmy 15 kilometrów. Wycieczka pod każdym względem udana, pomimo, że wypadła w piątek 13-tego dnia miesiąca, a ponadto był to nasz 13 wypad w tym roku. Jak widać powiedzenie o „pechowej trzynastce” nas nie dotyczy, bo nawet przewidywana w tym dniu burza poszła sobie bokiem, omijając nas szerokim łukiem.

Tekst: M.Wielgus

06.04.2018 – Rzuchowa-Świebodzin-Słona Góra-Poręba Radlna

Już jest, już przyszła - oczywiście mowa o wiośnie.  Mogliśmy się o tym naocznie przekonać na ostatniej piątkowej wędrówce.  Widzieliśmy ją w pierwszych rozwijających się pączkach na drzewach i krzewach, śpiewających jeszcze nieśmiało ptakach, przelatującym w górze bocianie, ale przede wszystkim w kwitnących wiosennych kwiatkach. Na polach i w lasach kwitną miodunka, kokorycz, ale najbardziej oczy cieszą zawilce. Właśnie wśród zawilców, pokrywających gęstym kobiercem poszycie leśne, przypadł nasz postój, chociaż nie było nam dane cieszyć się w pełni ich krasą, gdyż z powodu pochmurnej pogody ich płatki były stulone. Przy wyjściu z lasu mijaliśmy cmentarz wojenny nr 175 w Porębie – Górne, jeden z licznie występujących na ziemi tarnowskiej cmentarzy z czasu I wojny światowej – bardzo ładnie zaprojektowany i utrzymany. Spoczywa tu 37 żołnierzy armii austro-węgierskiej i 37 armii rosyjskiej – jak widać siły były wyrównane. Końcowym przystankiem wycieczki była Poręba Radlna, skąd odjechaliśmy do Tarnowa. W tym dniu patronowała nam szczęśliwa jedenastka, gdyż dystans pokonany wyniósł 11 kilometrów, a ilość uczestników również liczyła 11.

Tekst: M.Wielgus

23.03.2018 – Rzuchowa-Błonie-Zgłobice-Zbylitowska Góra

Na piątkowej wycieczce 12-osobowej grupie Łazików towarzyszyły 2 panny – niestety, ich los był z góry przesądzony, ponieważ  ich  imię  to „Marzanna.”  Ale „póki co” wędrowały z nami  i chętnie pozowały do wspólnych zdjęć. Pogoda była całkiem przyjemna, słoneczko przyświecało, chociaż w lesie wciąż jeszcze było sporo śniegu. Z Rzuchowej doszliśmy do Błonia, gdzie do grupy dołączyli Ania, Danusia i Zbysiu. Już w piętnastkę dotarliśmy na brzeg Dunajca w Zgłobicach, skąd Marzanny miały rozpocząć swoją podróż do morza. Niestety,  jedna - autorstwa Kazia - była oporna i z prądem rzeki wróciła do brzegu (dopiero zrzucona z mostu na większy nurt popłynęła w dal). Druga Marzanna (wykonana przez Elunię) popłynęła od razu, chociaż w dwóch kawałkach, bo wpadając do wody straciła głowę. Tradycji stało się zadość i teraz spokojnie możemy już wyglądać wiosny – zresztą pierwszą jej oznakę w postaci kwiatków podbiału już spotkaliśmy. Ponieważ pora dnia była jeszcze dość wczesna, postanowiliśmy wydłużyć naszą wycieczkę do Zbylitowskiej Góry. Nie przewidzieliśmy jednak że droga będzie aż tak rozmokła. Brnąc w błocie dotarliśmy do zbylitowskiego lasu, pełnego urokliwych jeziorek, pokrytych jeszcze wciąż lodem. Na skraju lasu, zwanego „Buczyną”, zatrzymaliśmy się w miejscu pamięci, gdzie Niemcy zgładzili ok. 10.000 osób, głównie Żydów z tarnowskiego getta, ale także Romów i Polaków. Jest to największy w Polsce cmentarz ofiar holocaustu i jeden z największych w Europie, dlatego też rocznie pielgrzymuje tu kilkadziesiąt tysięcy osób pochodzenia żydowskiego (głównie do mogiły mieszczącej około 800 dzieci zamordowanych w bestialski sposób). My też zastaliśmy tu kilkudziesięcioosobową grupę młodzieży z Nowego Jorku, którzy modlili się, śpiewali pieśni i coś pisali lub rysowali na kartkach papieru. Starając się nie przeszkadzać obeszliśmy dookoła miejsce, o którym tyle słyszeliśmy, ale niewielu z nas tu było, po czym udaliśmy się na przystanek autobusowy, by wrócić do Tarnowa, po przejściu 12 kilometrów.

Tekst: M.Wielgus

15.03.2018 – Rychwałd-Łowczówek-Piotrkowice

W grupie 10 osób wyruszyliśmy z Rychwałdu. Po około godzinnym marszu lekko pod górę, dotarliśmy do Łowczówka, gdzie na wstępie, na tutejszym cmentarzu z okresu I wojny światowej, oddaliśmy hołd poległym i pochowanym tu żołnierzom różnych narodowości. Tutaj też zatrzymaliśmy się na pierwszy postój, gorącą herbatę i posiłek.  Nieopodal kręciła się grupa robotników, którzy najprawdopodobniej mają zamiar wykładać kostką brukową teren obok cmentarza wojennego, na którym, podczas listopadowych obchodów, uczestnicy uroczystości dotychczas najczęściej tonęli w błocie. Zapewne to już pierwsze przygotowania do obchodów setnej rocznicy odzyskania niepodległości. Jakich też to gości spodziewają się organizatorzy z tej okazji? Poczekamy, zobaczymy, bo wzorem ubiegłego roku już planujemy tu  być  w  tym  dniu.  Drugi  postój  przypadł  w  piotrkowickim  lesie,  gdzie  czekali  na  nas  Zbysiu z Danusią, którzy doszli tu od strony Piotrkowic. Zbysiu (solenizant) zaserwował nam „pyszności”, a my odśpiewaliśmy mu gromkie „100 lat”.  Po krótkim odpoczynku razem już dotarliśmy do zajazdu „Pod Grzybem”. Tutaj spotkaliśmy grupę „Trampów”, która właśnie zbierała się do opuszczenia lokalu. Ruskie pierogi, placki ziemniaczane i piwo dopełniły przyjemności tego dnia. I uwaga: napotkaliśmy już w lesie pierwsze wiosenne kwiatki - miodunkę. A pieszo pokonaliśmy 13 kilometrów.

Tekst: M.Wielgus

 25.01.2018 Szynwałd - Trzemesna- Poręba Radlna

18.01.2018  Kłaj - Puszcza Niepołomicka - Stanisławice

Tym razem marsz przez puszczę rozpoczęłyśmy  w Kłaju ,  skąd drogą Gościniaszek  przez Kozi Las doszłyśmy do głównej drogi .Mijając dąb Augusta II i kapliczkę św. Huberta dochodzimy do leśniczówki Przyborów  , gdzie odpoczywamy . Następnie drogą Królewską  dochodzimy do Uroczyska Poszyna , gdzie znajduje się Ośrodek Zachowawczej Hodowli Żubrów.
Jest to ścisły  70 hektarowy rezerwat ogrodzony betonowym płotem  , bez możliwości zwiedzania. Niestety nie udało nam się zobaczyć żadnego żubra , a jest ich   obecnie 30 . Puszcza wyglądała pięknie , olbrzymie drzewa przypruszone śniegiem , odgłosy ptaków , kwitnące olszyny i skrzypiący pod nogami śnieg , a do tego słońce. I tak przez rezerwat Długosz Królewski dochodzimy do Stanisławic , pokonując w sumie 23 km.

Sprawozdanie z działalności klubu turystyki pieszej  Łaziki  za 2017 rok

Grupa obecnie liczy 22 osoby.  W 2017 roku zorganizowała 41 wycieczek / 167 od początku powstania/ i przemaszerowała 582 km , co daje średnio 14,2 km na jedną wycieczkę. Wycieczki były o różnym stopniu trudności i długości marszu , od 6 km do 20 km , a tych najdłuższych było 12 . Srednia ilość osób biorących udział  w wyprawach to 11 /od 4 osób do 20/. Trasy wycieczek wiodły szlakami turystycznymi przez Pasmo Brzanki , Pogórze Rożnowsko- Ciężkowickie ,Beskid Sądecki ,   jak również okolice Tarnowa. 

Urszula Marzec

11.01.2018 Lubaszowa - Brzanka - Jodłówka Tuchowska

Tradycyjnie, jak co roku, łaziki umówiły się na karnawałowe spotkanie w bacówce na Brzance. Grupa 8 osób wybrała dłuższą drogę i zaczęła swoją wędrówkę od Lubaszowej.Podejście nie należało do najłatwiejszych ze względu na błoto. Drogą leśną przechodziliśmy obok ośrodka  Redemptorystów , drogi krzyżowej i zródełka św. Antoniego . I tak doszliśmy na polany podszczytowe góry Morgi , skąd po krótkim odpoczynku udaliśmy się do bacówki na Brzance. Tam już czekała na nas 7  osobowa grupa łazików. Po wypiciu noworocznego toastu grzańcem i krótkiej konsumpcji zaczęło się przebieranie w różne karnawałowe nakrycia głowy. Był również program artystyczny ; koleżanka Jadzia przygotowała połażniczkę / zielona gałązka udekorowana kwiatami z bibuły/ i opowiedziała nam o tradycji z nią związanej , a kultywowanej wśród górali Beskidu Sląskiego w święto św. Szczepana oraz złożyła noworoczne życzenia piękną gwarą góralską. Następnie bawiliśmy się w kalambury , tj. za pomocą pokazywanych znaków należało odgadnąć tytuł  kolędy , którą potem wszyscy śpiewali. Spotkanie upłynęło w miłej i serdecznej atmosferze, wszyscy dobrze się bawili , a nas czekała jeszcze droga powrotna do Jodłówki. W sumie  przeszliśmy 11 km i do zobaczenia na następnej wyprawie. Urszula M

04.01.2018 Brzeżnica- Niwka

I tak łaziki zaczęły wędrowanie w Nowym Roku spacerem po Lasach Radłowskich . Wyruszyliśmy 10 osobową grupą z miejscowości Brzeżnica koło Radłowa, skąd od razu weszliśmy w kompleks leśny. Lasy o tej porze roku wyglądają również pięknie , wokół zielone poszycie , tylko liści na drzewach brak. Trwa natomiast zimowa wycinka drzew i czyszczenie lasu. Tu i ówdzie stoją poukładane metrówki ściętych drzew , które posłużyły nam za miejsce do postoju i możliwość odpoczynku. Po posiłku ruszyliśmy dalej i dotarliśmy nad stawy w Niwce. Piękna słoneczna pogoda , czysta woda w stawie , piaszczysta plaża ,  przywołały letnie wspomnienia .Ach, gdyby to był już maj..... I tak po przejściu 12 km , nie czekając długo na autobus , wróciliśmy zadowoleni i uśmiechnięci.  Do zobaczenia na kolejnej wyprawie , Urszula.

29.12.2017 - Machowa- Podlesie - Szynwałd

Mimo nie najlepszej pogody , przy niewielkich opadach mokrego śniegu grupa 6 łazików wybrała się na wycieczkę , aby podsumować kończący się rok. Trasa wiodła z Machowej-doliny pstrąga poprzez Podlesie do Szynwałdu i wyniosła 11 km . Nawet o tej porze roku można podziwiać wspaniałe krajobrazy i cieszyć się ich widokiem. Jakież było nasze zdziwienie ,gdy zobaczyliśmy granicę województwa małopolskiego i podkarpackiego. A teraz podsumowanie naszych wędrówek w 2017 roku:

-odbyliśmy 41 wycieczek /rekord/

-przeszliśmy aż 582 km, co daje średnio 14,2 km na jedną wycieczkę /od 8 km do 20 km/

-średnia ilość osób na jednej wycieczce to 11 /od 21 do 4/

Tak trzymać łaziki , dziękuję wszystkim za udział w wyprawach i zachęcam do dalszego wspólnego wędrowania , Urszula M.

07.12.2017 – Jaworsko-Wolnica-Milówka-Grabno-Wojnicz

Czwartek 7 grudnia, wg prognoz pogodowych, zapowiadał się nieźle, więc nie namyślając się długo zaplanowaliśmy kolejną wędrówkę. W 7-osobowej grupie dojechaliśmy busem do Jaworska, skąd wyruszyliśmy na Wolnicę (405 m n.p.m.). Tutaj zrobiliśmy dłuższy postój pod wiatą Koła Łowieckiego DUNAJECpo czym   pomaszerowaliśmy dalej przez Milówkę, Grabno, Rudkę, do Wojnicza. Pierwotny zamysł dojścia do Roztoki zmieniliśmy na Wojnicz, z uwagi na lepsze połączenia komunikacyjne do Tarnowa, a chcieliśmy zdążyć jeszcze na Muzealny Salon, ale z planowanych 13 kilometrów zrobiło się 17.

Tekst: M.Wielgus

23.11.2017 – Zawada-Łękawica-Trzemesna-Tuchów

Godzina 7.30 – wsiadamy do autobusu linii „227” - wcześnie, bo przed nami długa droga. Autobus dowozi nas do Zawady, skąd 8-osobowa grupa wyrusza na pieszą wędrówkę. Trasa marszu biegnie przez Łękawicę, Trzemesną i dalej do Tuchowa. Pogoda jak na zamówienie – słonecznie i ciepło jak na tą porę roku. Idziemy znanymi sobie drogami (chyba już niewiele jest takich na tarnowskiej ziemi, którymi byśmy jeszcze nie chodzili), chociaż za każdym razem wyglądają nieco inaczej ze względu na różne pory roku i zmieniającą się  przyrodę. Tym razem nasze zdziwienie budzą świeże zielone kłosy żyta (!). W Trzemesnej zatrzymujemy się „tradycyjnie” na odpoczynek obok gajówki, na urządzonym tu miejscu biwakowym. Po posileniu się ruszamy w dalszą drogę. Kolejny odcinek trasy prowadzi przez las – błotnista droga miejscami jest nie do przebycia, więc musimy ją okrążać lasem. Dodatkową przeszkodą są powalone drzewa i konary drzew. Kolejny odpoczynek wypada w Lesie Tuchowskim wśród urokliwych stawów, przy ścieżce przyrodniczo-edukacyjnej. Tu też byliśmy już kilkakrotnie, Żal opuszczać to piękne miejsce, do którego mamy sentyment, ale czas wyruszać w drogę powrotną. W Tuchowie „łapiemy” busa, którym wracamy do Tarnowa, nieco zmęczeni po 19-kilometrowej trasie, ale dotlenieni, zrelaksowani i usatysfakcjonowani!!

Tekst: M.Wielgus

13.11.2017 – Trzemesna-Skrzyszów

To była iście jesienna wycieczka i bynajmniej nie ta „złoto-jesienna”. Od rana szaro, słotno  i cały czas siąpiący deszczyk. Ale cóż to znaczy dla Łazików, kiedy już coś postanowią. Spora 17-osobowa grupa nie wystraszyła się pogody – wszak, jak to śpiewamy w Hymnie Łazików „…..nie ma przeszkód i nie ma złych dróg….”. Szarzyznę dnia rozświetlały nasze kolorowe okrycia i parasole. Z Trzemesnej, początkowo szosą, potem drogą lokalną i leśną, a na koniec wzdłuż zalewu na rzece Korzeń w Skrzyszowie, po przejściu 8 kilometrów, dotarliśmy do naszej „mety”, gdzie już czekał na nas pachnący „kociołek” i gorąca herbatka …….

Tekst: M.Wielgus 

05.11.2017 – Piotrkowice-łowczówek-Łowczów

Pod hasłem „Łaziki patriotycznie” wyruszyliśmy niedzielnym rankiem z Tarnowa, aby wziąć udział w uroczystościach na cmentarzu w Łowczówku – w miejscu największch walk na froncie austriacko-rosyjskim w tym rejonie jesienią 1914 roku, na którym pochowani są żołnierze różnych narodowości, w tym m.in. Austriacy, Węgrzy, Rosjanie, Włosi, Czesi, Słowacy, no i oczywiście Polacy - z Legionów J.Piłsudskiego, ale także wcieleni do armii zaborczych, zarówno do armii austro-węgierskiej, jak i rosyjskiej – walczący po dwóch stronach frontu, często przeciwko sobie. Wędrówkę pieszą rozpoczęliśmy w Piotrkowicach, (dokąd dojechaliśmy autobusem linii „208”), w składzie 8 osób.  Na trasie towarzyszyło nam 5 osób z mościckiego PTTK, stałych bywalców uroczystości w Łowczówku. Pogoda była jak na zamówienie – słoneczna, choć nieco wietrzna, a kolory jesieni wciąż jeszcze żywe. Na górce czekali już na nas Zbysiu, Danusia i Ania, którzy doszli tu z Rychwałdu, z pysznym gorącym poczęstunkiem na powitanie. Na miejscu uczestniczyliśmy we Mszy św. w intencji poległych żołnierzy, odprawianej na wojennym cmentarzu. Po mszy nastąpiły dalsze uroczystości cywilne – wystąpienia władz gminnych, powiatowych, parlamentarzystów i innych „ważnych ludzi”, składanie wiązanek, apel pamięci i salwa honorowa (z karabinów, a także z działka artyleryjskiego), ale my już nie wytrwaliśmy do końca, udając się do płonącego obok cmentarzyka ogniska. Tam też posililiśmy się wojskową grochówką i gorącą herbatą z kuchni polowej. Potem nastąpiło wspólne śpiewanie przy ognisku pieśni legionowych. Impreza dobiegała końca, a my musieliśmy już ruszać w drogę powrotną, żeby zdążyć na pociąg do Tarnowa ze stacji Łowczów. Pieszo przeszliśmy w sumie 12 kilometrów.

Tekst: M.Wielgus